Een gedicht voor iedereen
Een van mijn favoriete boeken voor jonge (en ook iets oudere) lezers is Er was eens een koe van Pim Lammers. In dit deel van de Tijgerlezen-reeks wordt de lezer voorgesteld aan Eefje, een jonge koe die elke avond door haar moeder wordt voorgelezen uit een dik sprookjesboek. Alleen Eefje is een beetje klaar met dat sprookjesboek. Want over elk dier is er wel een sprookje te vinden, maar niet ééntje met een koe in de hoofdrol. Dat is toch stom?
In dit boek gaat Eefje op zoek naar haar eigen sprookje omdat zij behoefte heeft aan een spiegel en de andere dieren vast ook een sprookje over een koe willen lezen. Het is een van de verhalen die ik graag gebruik om, op een laagdrempelige manier, toe te lichten waarom het zo belangrijk is dat boeken inclusief zijn. Want iedere koe, maar vooral ieder kind heeft recht op een eigen sprookje. Een eigen verhaal.
Vreugde
Wat er gebeurt als een boek wel een sprookje, of een gedicht, voor iedereen heeft, is terug te lezen in Ik denk dat ik ontvoerd ben. Als ik een woord zou moeten bedenken om deze bundel te omschrijven is het ‘vreugde’. Want er zijn veel emoties te vinden in dit boek, twijfel als het kind uit het titelgedicht misschien denkt dat er iets mis is gegaan: “soms denk ik | dat mijn ouders niet mijn ouders, | maar mijn ontvoerders zijn.” Want ja, dezelfde neus en krullen is misschien toeval. Maar huilen bij liefdesliedjes zoals papa of pannenkoeken eten van havermeel zoals mama – daar herkent dit personage zich helemaal niet in, dus er moet iets mis zijn gegaan.
Er is ook nieuwsgierigheid, als een oudere zus haar eerste vriendje meeneemt. Onverwachts vriendschappen met nieuwe vriendinnen van vaders. Een vakantieliefde waarbij een ander soort heimwee opspeelt. De aller-plakkerigste-zoenen van oudtante Tjin.
Deze gevoelens, deze twijfel, deze nieuwsgierigheid, deze eerste kriebels. Ze mogen er allemaal zijn. Net zoals tante Ben: “Geen hij, zij, hem of haar voor mij, | ik hoor liever hen of die.” Net zoals die gevoelens van een kleindochter die samen op de bank zit met haar opa en zich iets afvraagt. Een vraag die wordt beantwoord met een goedkeurende glimlach:
“En een mooi meisje?’ vraag ik. | ‘Is dat ook goed?’ | Ik durf niet te kijken. | Opa zegt niets, is even helemaal stil. Dan schrijft hij | op mijn rug: wie jij maar wil.”
Ja, vreugde, dat is wat bij mij achterblijft als ik de gedichten in Ik denk dat ik ontvoerd ben lees. Over kinderen die nog onbevangen naar de wereld kijken, waarin gevoelens zich ontwikkelen en ze ook geuit mogen worden. Een wereld waarin iedereen een plekje heeft.
💛 Dit is mijn laatste post voor de Gouden Poëziemedaille, dank je wel aan het Poëziecentrum dat ik aandacht mocht geven aan deze prachtige dichtbundels. Ik ben blij dat ik zelf niet hoef te kiezen wie er gaat winnen. Wie wel gaat winnen ontdek je op maandag 3 juni.
Details
Titel: Ik denk dat ik ontvoerd ben
Auteur: Pim Lammers
Met illustraties van Sarah van Dongen
Uitgever: Querido
Datum van verschijnen: september 2022
ISBN: 9789045127897
Leeftijd: 8+
Deze blog maakt deel uit van een samenwerking met het Poëziecentrum rondom de Gouden Poëziemedaille. Ik kocht dit exemplaar echter zelf.
Het boek is te koop bij je (online) boekhandel. Koop een boek, koop lokaal!
