De Schaduwsluiper (2024)
Waar in het eerste deel in de Oerbloed trilogie Obbe met een ongelukkige val in zijn eigen avontuur belandt, begint het tweede avontuur van dit hoofdpersonage met een opzettelijke sprong in het diepe.
Deze sprong in het woeste kolkende water van rivier de Droeve is misschien een samenloop van omstandigheden. Maar toont wel een bewuste keuze die Obbe en zijn reisgenoot Darja maken om hun taak – het veiligstellen van het Zevende Boek – te volbrengen. Het is dit bewustzijn dat als rode draad door de rest van De Schaduwsluiper loopt. Niet langer is dit een avontuur waar de twee zo maar in zijn gevallen, ze nemen nu zelf actief deel aan hun eigen lot.
Toch kan deze sprong de twee niet redden. Obbe wordt gevangengenomen door de verschrikkelijke Rafenna en Darja blijft alleen achter. Gedurende het verloop van De Schaduwsluiper wisselt het verhaal steeds tussen de twee perspectieven. Obbe’s lot is meer dan ooit verweven met het lot van het Zevende Boek; hem rust als Raadselbreker de taak om de geheimen achter het boek te ontraadselden voordat het gevreesde boek in de verkeerde handen valt. En ook Darja begint steeds meer ontdekken waar het lot – haar eens zo toevallige ontmoeting met Obbe – haar naartoe heeft gebracht als zij de mantel van De Schaduwsluiper accepteert. En ondertussen staat de gevreesde Fluisterwinter voor de deur, een ijskoude deadline voor beiden…
“Schaduwsluiper. Dat woord heeft Darja heel lang niet gehoord. Ze moet diep in haar geheugen graven om zich te kunnen herinneren dat haar vader Jarvik er ooit weleens wat over heeft laten vallen. Schaduwsluipers maken gebruik van de schaduwwereld waar licht en donker met elkaar versmelten, of zoiets.”
Norgië voelt levendig, echt
Episch is een makkelijk woord om te hanteren als je het over het fantasy-genre hebt, maar het past in dit verhaal, in deze wereld. Want waar De Raadselbreker nog echt als een start voelde, lijkt het nu om meer dan een simpele reis te gaan. En ik denk dat dit aspect mijn favoriete onderdeel van De Schaduwsluiper is. Rob Koops versterkt de fundering die hij in het De Raadselbreker in het leven riep en versterkt de wereld, maar bouwt ook verder. Norgië voelt levendig, echt.
De legende van de Blutkrieper sluimert tussen de pagina’s, de dreiging van het Zevende Boek voelt met elke pagina sterker en alhoewel de Fluisterwinter eerst nog een onbekend principe is, is het duidelijk dat heel de wereld zijn adem inhoudt. Het zorgt voor een rijke, zintuigelijke en sfeervolle leeservaring. Wat hier ook aan bijdraagt is het fraaie werk van illustrator Maruga Koops, die zowel illustraties als meerdere plattengronden verzorgde voor dit deel.
Er is een grote kans dat je De Schaduwsluiper de afgelopen weken al vaker voorbij hebt zien komen, dat is voor een goede reden. Het tweede deel in de Oerbloed trilogie is nog beter dan zijn voorganger; scherper, vloeiender. Wat kijk ik uit naar het slotdeel!
“Dan, eindelijk, treffen zijn prachtige groene ogen de hare. Eén ogenblik zijn ze weer met elkaar verbonden en is alles weer goed. Zijn ze weer samen op reis. Met z’n tweetjes. Obbe en Darja. Zoals het hoort.”
Details
Titel: De Schaduwsluiper (Oerbloed #2)
Rob Koops met illustraties van Maruga Koops
Uitgever: Harper Collins
Datum van verschijnen: augustus 2024
Blz: 288
ISBN: 9789402715569
Leeftijd: 10+
Dank aan Harper Collins voor dit exemplaar.
Het boek is te koop bij je (online) boekhandel. Koop een boek, koop lokaal!
