Kinderboek
Ik heb mijn zusje kwijtgemaakt (2023)
Ik herlas een paar dagen geleden enkele passages van Ik heb mijn zusje kwijtgemaakt, het nieuwste kinderboek van Mohana van den Kronenberg waarvoor Nadia Meezen de illustraties maakte. Dat doe ik wel vaker als ik een stukje wil schrijven over een boek, ik probeer weer even de sfeer van het verhaal op te roepen, mezelf even te herinneren wat dit boek zo goed maakte.
Het was moeilijk om het hele boek niet meteen opnieuw te gaan lezen. Want ik glimlachte van geluk om weer even in het hoofd van die stoere, zachte Kos te zijn. Een jongen – net grote broer van Soof – die in het begin van het verhaal bijna overloopt van warmte als mama eindelijk weer een keertje memory met hem wil spelen; “Mama ging rechtop zitten, keek me aan en glimlachte. Ze had echt een hartstikke blije dag.” En hij daarom verzucht hoe fijn zijn thuis is.
Het is vertederend hoe hij kinderlijk naïef zijn zusje meeneemt naar het park om verstoppetje te spelen. Hoe hij vervolgens Soof onder een struik vergeet omdat hij heel nodig moest plassen en Kos daarom dus zijn zusje kwijtmaakte.
“Geen kus op mijn hoofd?”
Maar ik kreeg ook buikpijn van dit verhaal. Want tijdens het gniffelen om Kos’ dwaze sterken voelt de lezer al dat het tussen de regels knelt en schuurt. Omdat Kos niet zomaar zijn zusje mee naar buiten nam, maar het een reactie was op een jong kind die het lachen van zijn moeder niet nog een keer wil kwijtraken. Omdat Kos aan een stel ogen heel veel kan afleiden; de ogen die zo duidelijk spreken in de subtiele maar treffende lijnen van Nadia Meezen. De vermoeidheid in zijn moeders ogen en de met zorg overspoelde ogen van zijn vader omdat zijn vrouw al haar vrolijkheid in haar baby heeft gestopt en zelf is gaan huilen.
En omdat Kos ook weer eens aai over zijn hoofd wil; “Geen kus op mijn hoofd? Waarom zegt niemand lieve dingen tegen mij? Waarom krijg ik geen glaasje water terwijl ik heel erge dorst heb?” En als hij die aai bij zijn ouders niet vindt als Soof even kwijt is, dan voelt hij de angst in zichzelf opborrelen en besluit hij maar een nieuw thuis te zoeken.
“Als je niet wil huilen moet je boos kijken.
Ik balde mijn vuisten.
Boos kijken is stoer huilen.”
Prachtig en invoelend, luchtig maar complex
Mohana van de Kroonenberg raakt met Ik heb mijn zusje kwijtgemaakt precies de juiste toon; een kwetsbare balans tussen luchtigheid en net dat beetje meer. Waarbij Nadia Meezen de kleine maar o zo belangrijke dingen in haar illustraties weet te vangen en net zoveel eigenheid en complexiteit toevoegt in haar kleurrijke beelden. Kinderen zullen gniffelen als Kos er een potje van maakt en hardop lachen om het zoete staartje op Soof’s hoofd. Maar een geoefende lezer zal meer dingen opvallen en een goede voorlezer en luisteraar zullen daarom extra genieten.
Ik heb mijn zusje kwijtgemaakt is een avontuur. Misschien geen grote queeste of spannende thriller maar wel eentje die prachtig en invoelend, luchtig maar complex is geschreven. Met een beetje tijdrek-hinkelen, boos kijken om stoer te huilen en eens hoi zeggen om elkaar echt te zien, raakt dit boek vele onderwerpen en levens.
Mens zijn is spannend (en rijk, fantastisch, mooi!) en dit soort boeken benadrukken dat op de mooiste manier.
“Papa heeft gezegd dat alles goed komt. Dat zegt hij bijna elke dag. Alles? Vraag ik keer op keer. Echt alles, papa? En papa zegt telkens: ja, meer dan alles!”
Details
Titel: Ik heb mijn zusje kwijtgemaakt
Auteur: Mohana van den Kroonenberg
Met illustraties van Nadia Meezen
Uitgever: De vier windstreken
Datum van verschijnen: september 2023
Blz: 152
ISBN: 9789051169522
Leeftijd: 8+
Het boek is te koop bij je (online) boekhandel; koop een boek, koop lokaal!
