Het verloren meisje (2021)
Als haar ouders het huis verbouwen, gaat Iris bij haar grootmoeder logeren. Mimi is geen saaie doorsnee-oma: ze bruist altijdvan de energie, danst in de keuken, zwemt in zee, ook al is het koud… Iedere dag is een avontuur.Maar Mimi doet steeds vreemdere dingen. Smeert ze nou echt jam op haar roerei omdat ze het lekker vindt? Aldie spullen die zich in huis opstapelen, zijn dat nou echt allemaal dingen om te bewaren? Of is er iets anders aande hand? En wie is toch Coral? Het meisje van de foto boven de haard, dat zo ongelofelijk veel op Iris lijkt?
Tussen het verleden en het heden.
“Het verloren meisje lijkt op mij, ook al is ze pas twee en ben ik bijna elf.”
Het verloren meisje is Coral, een meisje uit het verleden van Iris’ oma, Mimi. Mimi zegt dat Coral is overleden, maar eigenlijk is Iris daar niet zo zeker van. Deze twijfel en talloze vragen zet de trend voor de rest van het nieuwe boek van S.E. Durrant. Het boek start als Iris bij Mimi komt wonen als haar ouders het huis verbouwen. In de eerste instantie is Iris dolgelukkig, Mimi is haar beste vriendin en haar uitbundige oma bruist altijd van de energie en avontuurlijke ideeën. Maar langzaam doet haar oma zelfs voor haar doen rare dingen…
Het duurde even voordat ik mijn voeten had gevonden met het boek, hoewel de proloog een zoektocht in het leven roept, lijkt het boek hierna te kabbelen. Iris zoekt naar antwoorden over Coral maar probeert voornamelijk haar weg te vinden op school en in de vriendschap met de buurjongen, Mason. Maar terwijl alles in dit boek duidt op een vrij normale situatie, begint er een schrijnende tegenstelling op het toneel te komen. Als Mimi chocolademelk met zout maakt in plaats van suiker, als ze niet meer weet hoe de vogels op het strand heten en zelfs de naam van haar eigen kleindochter vergeet. Iris graaft in het verleden naar de identiteit van het verloren meisje, terwijl het heden juist hetgeen is dat zoekraakt voor Mimi. Een ander verloren meisje.
Het boek volgt in die zin meer de gebeurtenissen die er ontstaan dan dat het een helder plot hanteert. De schrijfstijl van Durrant blijft dicht bij de ervaring van de jonge Iris en maakt indruk via de scherpe observaties van de kleindochter over haar oma. In korte, maar rake zinnen voelt de lezer als snel hoe Iris de noodzaak voelt om haar oma te beschermen tegen te buitenwereld, om ervoor te zorgen dat niemand ziet wat er precies aan de hand is. Iris schrijft notities over dingen die haar oma niet mag vergeten, en Mimi doet precies hetzelfde. Alle twee vragen ze zich af hoe lang ze hier mee door kunnen gaan.
“Maar toch… We lachen te hard en ook een beetje te lang, en onder het lachen verandert er iets en kun je het eigenlijk geen lachen meer noemen. Beter kan ik het niet uitleggen. We doen alsof er niks aan de hand is. Terwijl er van alle kanten huizenhoge golven op ons af komen rollen, die elk moment over ons heen kunnen slaan. Zoiets.”
De zoektocht van Iris naar de identiteit van het verloren meisje zet zich gedurende het boek door, maar wordt vooral een bijzaak. Het proces van acceptatie voor zowel kleindochter als oma is wat dit boek voor mij zo mooi maakt. Het onderwerp van het boek, dementie, is niet zozeer nieuw in de jeugdliteratuur, maar de manier waarop Durrant de relatie tussen Mimi en Iris vormgeeft zal raken. Op geen enkel moment voelt het boek te zwaar, toch hield ik het gedurende deze leeservaring niet helemaal droog. Bijzonder mooi.
Details
Titel: Het verloren meisje
Auteur: S.E. Durrant
Vertaler: Margaretha van Andel
Uitgever: Lemniscaat
Datum van verschijnen: maart 2021
Blz: 272
ISBN: 9789047712527
Recensie exemplaar, dank aan de uitgeverij!
Het boek is te koop bij je (online) boekhandel; koop een boek, koop lokaal!
