Een klassiek verhaal of toch niet helemaal?
Flin of de verloren liefde van de eenhoorn is een luchtig boek wat zichzelf totaal niet serieus lijkt te nemen, maar tegelijkertijd juist zoveel coole dingen doet. Ik weet niet wie je bent Henry Lloyd, maar je hebt mijn jeugdliteratuur-hart aan het zingen gekregen!
Flin of de verloren liefde van een eenhoorn (2019)
Flin groeit op in het bos, ver van de wereld van de mensen. Hij wordt grootgebracht door twee arenden, en van de tweehoofdige dwerg Mono leert hij overleven in het bos. Als die hem over de mensen vertelt, is Flin opgetogen. Er zijn dus meer wezens zoals hij!
Ondanks alle waarschuwingen van de dwerg gaat hij naar hen op zoek. Onderweg ontmoet hij een eenhoorn, die hopeloos verliefd is op een meisje uit een naburig dorp. Ook Flin is meteen van haar onder de indruk, en dat is het begin van een voortdurende rivaliteit. Als het dorp wordt aangevallen door een draak en het meisje wordt ontvoerd, moeten de eenhoorn en Flin wel samenwerken.
Een sprookje?
Flin of de verloren liefde van de eenhoorn heeft alle elementen in zich om als een klassiek sprookje te worden gelezen. Een jongen die wordt gestolen door arenden en opgroeit in een magisch bos. Een dwerg met twee hoofden. Een eenhoorn met prachtige manen. Een meisje, ontvoerd door een draak en het avontuur om haar te redden…
Ja, dit hele boek ademt de sfeer uit van een klassiek sprookje. Alle elementen kloppen. Maar waar Henry Lloyd de lezer aan de hand neemt en je introduceert aan een magisch woud en je je waant in dit verhaal waar magie toch zo dichtbij lijkt… Is er misschien toch wat meer aan de hand?
Ik zal niet te veel met termen proberen te strooien in deze blog, maar ik ben uiteindelijk toch een jeugdliteratuur student. Ik hou van verhalen uitpluizen om de mechanieken te zien werken. En ik weet niet wie deze schrijver (misschien wel een schrijfster?) is, maar dit boek kreeg mijn jeugdliteratuur-hart aan het zingen. Want een boek wat zo erg op een sprookje lijkt en dan…
“’Dit is geen sprookje,’ zei Mono. ‘Het spijt me erg. En dat gaat het ook niet worden, denk ik. Een sprookje met een begin en een einde. En daarna leeft iedereen nog lang en gelukkig! Maar dit…’ – hij gebaarde om zich heen – ‘dit is wat je hebt. Je leven! Waarin je zelf moet lopen, en soms met regen en met blaren en zo.’”
Ja, ik hou wel van een beetje metafictionaliteit. 🙂 Dit boek lijkt misschien op het eerste oog een “normaal” boek. Maar eigenlijk zit het bomvol met coole elementen zoals dit, ik kon er nog meer van genieten dan ik van tevoren al had verwacht.
‘Man, donder toch op met je wortel!’ riep de eenhoorn.
Henry Lloyd steekt in Flin of de verloren liefde van de eenhoorn met alles de draak (no pun intended) wat je in origineel sprookje tegen zal komen. Waar de lezer de eenhoorn waarschijnlijk zal kennen als een nobel en machtig dier is dat net een beetje anders in dit boek. Want wanneer Flin de eenhoorn, genaamd Juniper, voor het eerst tegenkomt ligt het dier met zijn hoofd op de schoot van een meisje. (Het is liefde, echt waar, zegt Juniper. “ ‘Poeh!’ zei de eenhoorn wat harder. ‘Heeft ze jou “lieve” genoemd? Ik dacht het niet. Mij wel!’ ”) En is dit nobel dier vooral bezorgd dat Flin zijn meisje komt stelen.
Totdat dat mooie meisje met de vlammende haren wordt meegenomen door een draak en deze twee de handen ineen moeten slaan om haar te gaan redden. Te acteren als de dapper ridder op het witte paard!
En dit is nog maar het begin van het verhaal, het begin van een avontuur. Ik wil niet te veel verklappen, want het is juist een genot om zelf alles te ontdekken. Het is misschien even zoeken waar dit boek heen gaat, er is geen duidelijk plot aanwezig in de volledige 300 bladzijdes, maar je moet het gewoon over je heen laten komen.
En dat dat neemt overigens niets weg van wat dit ‘sprookje-maar-toch-niet-echt-een-sprookje’ nog veel meer doet. Thema’s zoals emoties; het herkennen van jaloezie, het voelen van medelijden. Maar ook het leren van vriendschappen maken en jezelf accepteren zoals je bent… Dit magische maar grappige boek zit ook vol menselijkheid. En het is precies dat wat dit boek voor mij tot een nieuwe favoriet maakt.
Kortom
Er zit iets luchtigs in Flin of de verloren liefde van de eenhoorn. Want alles wat ik hierboven noemde zit echt in dit boek; het is een genot om als volwassene te lezen en de subtiele verwijzingen op te pikken. Maar tegelijk is het ook echt een jeugdboek, voor kinderen vanaf een jaar of 10. Kinderen zullen lachen om die mopperende, wijze dwerg met niet drie maar twee hoofden. Griezelen bij het verhaal van de draak, maar ook lachen om alle grapjes.
En onder al die grapjes en magie zit er ook iets menselijks in dit boek, iets wat zo herkenbaar is.
In de kern is Flin gewoon een jongetje. Want Flin betekent ook wel splinter, iets wat los is geraakt van het grotere geheel. Iets wat rondzwerft zonder dat het ergens bij hoort.
Flin is eigenlijk net zoals iedereen, een jongen die een eigen plek in de wereld zoekt.
“‘Sprookje!’
‘Wat?’ vroeg Flin.
Solange haalde haar schouders op. ‘Dat… dat is soms wat ik denk als er iets heel fijns gebeurt. Dan is dat net een sprookje… Een verhaal waarin alles goed afloopt.’ Ze keek even naar de dwerg. ‘Mono gelooft daar niet in,’ voegde ze eraan toe. ‘Maar ik hoop gewoon soms… dat dat bestaat.’”
Details
Titel: Flin of de verloren liefde van een eenhoorn
Auteur: Henry Lloyd
Uitgever: Querido
Datum van verschijnen: november 2019
Blz: 328
ISBN: 9789045124100
Dank je wel uitgeverij Querido voor het opsturen van dit fantastische boek. En goed nieuws, op mijn Instagram mag ik nu één exemplaar weggeven! ?
