Zonder Handen is een boek wat ervoor zorgt dat alles net buiten handbereik blijft, je krijgt maar geen grip op dit verhaal. En dat maakt het eigenlijk alleen nog maar beter.
Zonder Handen (2019)
Kat is 19 jaar en woont in een studentenhuis met andere studenten die wel vriendinnen zijn van elkaar zijn maar niet van Kat. Vriendinnen zijn niet voor Kat, Kat is vooral bezig met onzichtbaar te worden. Om niet weer gekwetst te worden zoals eerder.
Maar dan komt Rif in the picture. Een jongen met een duister randje en hij legt het volgende aan Kat voor.
Wat als je wraak zou kunnen nemen?
Is wraak echt zo zoet?
“Wat een tof boek.”
Dat was mijn eerste reactie toen ik de laatste bladzijde van deze coming-of-age roman las. En die gedachte had ik eigenlijk al vanaf het begin. Dit boek kwam voor mij precies op het juiste moment, gedurende een drukke periode waarin ik eigenlijk geen tijd had om veel te lezen. Maar toch slaagde Zonder Handen erin om mij vanaf het eerste moment op te slokken en de tijd maar te zoeken.
Ik ben een lezer die houdt van een schrijver die spelletjes speelt, ik hoef geen antwoorden en vraag er ook niet naar. Ik wil voor de gek gehouden worden, flink door elkaar geschud worden terwijl ik alle details probeer op te nemen. En dat is precies wat schrijfster Ianthe Sahadat doet in Zonder Handen. Kat is een personage wat bijna niet te vertrouwen is, maar ze voelt echt. Een echt persoon met ambivalente gevoelens en gedachtes. En misschien valt Kat stiekem in de trope “Ik ben niet zoals andere meisjes.” Maar mij stoorde het niet, omdat het herkenbaar is. Ik denk dat elke tiener zich wel eens als een outcast heeft gevoeld, daarom ben je natuurlijk ook een tiener.
Kat is juist herkenbaar omdat ze zo in de handen valt van iemand wie zijn bedoelingen niet meteen duidelijk maakt. Rif, die zo lief en leuk blijkt te zijn, maar alleen aan de oppervlakte. Een jongen die niet snel het achterste van zijn tong laat zien.
Het maakt voor een interessant geheel en ik wilde alleen maar meer. Stiekem wilde ik toch antwoorden, de gedachtes over wraak in mijn eigen achterhoofd.
Lege plekken, een open einde.
Ik vind het een kunst om lege plekken te laten vallen in een boek, om niet alles te willen uitleggen. Om precies genoeg stilte over te houden om de lezer zelf te laten nadenken en gissen. Zonder Handen houdt de lezer altijd net buiten handbereik van wat er echt speelt, wat is nu precies de identiteit van de mysterieuze Rif en is wraak nu echt geoorloofd?
Het verhaal van Kat wisselt zich af met flashbacks, naar het verleden van Kat, maar ook naar een ander soort verleden. Het verhaal van Aram, schuingedrukte, korte hoofdstukken. En als lezer vraag je het af, is dit een verhaal wat Kat schrijft, of heel iets anders?
Mijn eigen kritiek zou de laatste 50 bladzijdes bevatten, het plot komt in opeens in woest water. En er gebeurt veel, bijna te veel, in zo weinig bladzijdes. Om dan tot een brute stop te komen in de vorm van een open einde. Maar dit open einde maakt het juist alleen nog maar beter, want waarom zou een boek zo vol met leegtes nu alle antwoorden geven? Well played, Ianthe Sahadat.
Ianthe Sahdat schreef eerder Drijfhout (2016), haar debuutroman. Een heel ander soort boek over de eenendertigjarige Elif, een verhaal van een gebroken hart. Maar volgens mij met net zoveel mysterie en intrige als Zonder Handen, een boek wat ik zeker ook snel zal opzoeken.
Kortom
Zonder Handen is een boek wat mij door de pagina’s heen sleurde, het is een boek wat mysterie aan de voorgrond zet. En als lezer wilde ik alleen maar meer, blijven ronddwarrelen in de vraag of wraak nu echt zo zoet is.
En misschien heb ik al te veel gezegd in deze recensie, maar ik hoop van harte van niet. Zonder Handen moet je ingaan zonder verwachtingen, zonder te veel gedachtes, laat het je maar gewoon overkomen.
Laat het je maar gewoon ademloos achterlaten.
Details
Titel: Zonder Handen
Auteur: Ianthe Sahadat
Uitgeverij: Prometheus
Datum van verschijnen: november 2019
Blz: 292
ISBN: 9789044634617
Dank Uitgeverij Prometheus voor het opsturen van dit fantastische boek!
