Nieuwsgierigheid en melancholie
Herman Koch is misschien niet een auteur die je op mijn profiel zou verwachten als je naar de rest van mijn leessmaak kijkt. Toch zijn bijna alle boeken van deze Nederlandstalige auteur terug te vinden in mijn boekenkast.
Ik was een jaar of 16 toen Herman Koch op mijn middelbare school op bezoek kwam. De roman Het Diner was toen net uit. Toen de auteur een stukje voorlas voelde ik voor het eerst in jaren weer aangesproken door een verhaal. Na jaren van niet lezen bewoog iets mij ertoe om deze blazijdes wel te willen openslaan. Ik kreeg de kerst na dit bezoek het boek en verslond niet alleen Het Diner maar ook genoeg andere boeken van deze auteur. Eten met Emma, Red ons Maria Montenelli, Zomerhuis aan zwemband, Eindeloos oorlog enzovoorts, enzovoorts. Ik zou je nu niet meer kunnen vertellen waar deze boeken over gaan. Alhoewel ik mezelf al jaren de belofte doe om eens een boek te herlezen, bleef het bij alleen tot nu toe alleen bij een eerste keer lezen.
In deze periode deelde ik Het diner samen met mijn oma. Ik kom niet uit een familie van lezers, maar mijn oma was dat wel. Samen grinnikten we om Koch’s typische manier van schrijven, zijn vaak niet-aardig-te-vinden-personages, zijn scherpheid. Als kers op de taart bezochten we een lezing en lieten we onze boeken signeren.
Een auteur, een thema, een verhaal
Mijn oma overleed in 2016 aan de gevolgen van kanker. In de jaren erna bleef ik – misschien uit nieuwsgierigheid maar ook vanuit een andere, melancholische emotie – de boeken van Herman Koch kopen en lezen. Ik vond zelfs nog een nieuwe favoriet in Finse dagen dat in 2020 verscheen. Een aantal jaar geleden trok mijn leessmaak echter een andere richting uit, jeugdliteratuur kreeg meer de overhand en als ik een boek voor volwassenen kocht was het vaker een Engelstalig boek dan iets anders. De laatste titels van deze auteur liet ik helemaal liggen.
Dat brengt me hier, bij het boek dat voor me ligt.
Ik kocht opnieuw een boek van Herman Koch. Ga je erover schrijven? luidt de titel. Deze keer geen roman, maar een titel die een persoonlijk verhaal vertelt. In Ga je erover schrijven? vertelt Koch over de periode na de diagnose kanker, over hoe deze ziekte een zo beperkt mogelijke rol in zijn leven moest gaan spelen. Over doorleven en eigenlijk daarom niets doen.
Verder weet ik nog niet wat ik ga vinden in deze pagina’s. De verbinding tussen de thema van dit boek, deze auteur en de emotie die hier voor mij onlosmakelijk aan verbonden is, hoef ik waarschijnlijk niet verder toe te lichten.
Ik ga er nog aan beginnen, misschien nog niet even nu, maar doen ga ik dat zeker. Het wordt een andere manier van samen lezen, denk ik.
