JEUGDLITERATUUR RECENSIE 26/12/2020

Een vinnige kerst, Saskia Maaskant

Een vinnige kerst speelt zich af in de wereld van het boek Meerminnen verdrinken niet, maar kan beide de functie hebben van een voorproefje voor het boek of juist een heel fijn kerst-toetje. Voor mij is het tweede het geval, en even waande ik me weer terug in de wereld van een geliefd boek.

Een vinnige kerst (2020)

Ga jij nog een keer, of voor de eerste keer, mee naar Bruinisse in 1911, met Janna? Ga je mee naar de kroeg op kerstavond? Ontmoet oom Wolfert, Stoffel, Dies en Marinus. Ga mee aan tafel, met een grote groep mensen, om te genieten van het feestmaal dat tante heeft gemaakt. En ontdek welke wilde plannen Janna voor kerstochtend heeft…

Welkom terug in Bruinisse.

Eerder bezocht ik het vissersdorp van Bruinisse via het boek Meerminnen verdrinken niet. Ik heb er geen geheim van gemaakt dat dit boek mij goed beviel, ik noemde het een favoriet in augustus en eind december staat deze favoriet ook nog steeds bovenaan de lijst. Ik vond het verhaal en de schrijfstijl zo goed, dat ik sindsdien een ander boek van schrijver Saskia Maaskant (Kieuw, ook zo mooi!) heb gelezen en de volgende ook onderweg is.

Meerminnen verdrinken niet is een prachtig historisch verhaal over de Rotterdamse Janna, die na het overlijden van haar ouders bij haar oom en tante komt wonen in het kleine vissersdorp. Maar een storm hangt in de lucht, in de wind die zal gaan waaien – de schepen die zullen vliegen – maar vooral in de kleur van de ogen van haar oom en het geheim van haar tante.

En in Een vinnige kerst komen we hoofdpersonage Janna opnieuw tegen. En nu laat schrijver Saskia Maaskant de lezer een kerst scene zien. Het is een paar dagen voor kerst en Janna is erg benieuwd wat kerst haar in Bruinisse zal geven, want dat het anders wordt dan Rotterdam, dat is zeker.

“Janna had voor het raam staan kijken, naar de fijne witte donsveertjes die langs het raam dwarrelden. ‘We hebben een witte kerst,’ had ze geprobeerd, hopend op een lach van haar tante.” 

De lichtjes, de warmte, de mensen.

Een vinnige kerst speelt zich af in de wereld van het boek Meerminnen verdrinken niet, maar kan beide de functie hebben van een voorproefje voor het boek of juist een heel fijn kerst-toetje. Voor mij is het tweede het geval, en even waande ik me weer terug in de wereld van een geliefd boek.

En opnieuw verwend Saskia de lezer met de mooiste zinnen en beschrijvingen. In mijn oorspronkelijke blog over Meerminnen verdrinken niet noemde ik dat dit boek een liefdesbrief aan Bruinisse was. Een boek vol onderzoek over een vergeten scheepsramp, maar dat was niet het enigste wat Saskia in dit boek stopte. Het was ook liefde, liefde voor dit dorp, de zee, de schepen. En ze stopte dat allemaal in de mooiste beschrijvingen, even keek de lezer door haar ogen naar een dorp op afstand.

En in Een vinnige kerst komen we die liefde weer tegen, in deze kersttijd ruik de zee nog steeds zou en drijven de schepen in de haven;

“Janna slenterde achter hen aan, over de dijk. Het was warm voor de tijd van het jaar. Een zachte wind speelde met haar vlecht, toen ze naar de haven liepen. Ze snoof de lucht diep in. Drooggevallen slik. Zout. Daar kon niets tegenop. Ze bleef even staan, ter hoogte van het kleindammetje. Achter het woud van masten en de schepen in de haven zakte de zon als een gloeiende bal in de Grevelingen. Het zette de hoogaarzen en de lemmerjachten in een ander, haast sprookjesachtig, licht. Daar helemaal achterin, bij de duiker, lag de Meermin. Langs de kade liepen de lantaarnaanstekers.”

Sprookjesachtig noemt deze beschrijving, en zo zou ik dit kortverhaal ook omschrijven. Er is iets met kerst; de lichtjes, de warmte en de mensen, die elke lezer zal verleiden.

Kortom

Ik wilde eigenlijk een korte post schrijven over dit kortverhaal. Maar een kerstverhaal in de wereld van een favoriet boek, kon ik natuurlijk niet zomaar voorbij laten gaan.

Een vinnig kerstverhaal is een feelgood kerstverhaal, reis even af naar Bruinisse en word verliefd op dit kleine vissersdorp. De lezer van Meerminnen verdrinken niet zal geliefde personages herkennen, en voor de nieuwe lezer zal er hopelijk een nieuwe nieuwsgierigheid ontstaan.

Voor mij is de liefde weer even bevestigd.

‘We hebben niks voor jou, Janna.’
‘Oh, maar jawel,’ zei Janna. ‘Ik heb jullie.’