Geheimzinnig, lief en vooral ongelooflijk mooi. Dat is De Geheime Tuin en nog zoveel meer; ik ben verliefd! Wat doet de vertaling van Imme Dros eer aan deze Britse klassieker.
De geheime tuin (2019)
Een klassieker vertalen, dat lijkt me nou echt lastig. Maar wat een ongelooflijk mooi werk zet Imme Dros neer met de nieuwe Nederlandse vertaling van De Geheime Tuin.
De Geheime Tuin is origineel een Brits kinderboek uit 1911 van de hand van Frances Hodgson Burnett. In de literatuur wereld wordt dit boek gezien als een echte klassieker. En ik kan het niet meer dan helemaal eens zijn met dit statement.
Een boek over een verwend Engels meisje die na de dood van haar ouders, in het grote landhuis van haar oom komt te wonen. Mary komt origineel uit India en is bleek en heel onaardig. Ze wil met niemand contact en al helemaal niet spelen. Maar dan vertelt Martha, het kamermeisje, over een geheime tuin. Een tuin ommuurd en met een afgesloten deur. De sleutel is kwijt, niemand mag meer in deze tuin komen.
Maar met de hulp van een roodborstje en wat onwaarschijnlijke vriendschappen vindt Mary misschien toch haar weg. En zullen er meer dingen tot bloei komen dan alleen deze geheime tuin.
Een pareltje, een echt echt pareltje
Jullie weten dat ik veel kinderboeken lees. Simpel gezegd; Ik hou van de jeugdliteratuur. En sinds deze maand studeer ik deze tak van de literatuur ook aan de universiteit. Maar er zijn maar een paar boeken die er echt voor mij uitspringen. Boeken die bij de eerste bladzijde lijken te fluisteren ‘Hier ben ik dan, kijk mij eens schitteren, lees maar eens door.’. De echte pareltjes in de jeugdliteratuur, die meteen een plekje weten te veroveren in mijn hart. Denk aan boeken als Lampje en Alles komt goed, altijd.
En nu is er weer zo eentje aan de collectie toegevoegd. Zo’n schitterend pareltje. Ik ben helemaal verliefd op De Geheime Tuin.
Al vanaf de eerste pagina was ik betoverd. Mary is eigenlijk een verschrikkelijk kind om te leren kennen; verwend, gemeen maar vooral ook heel eenzaam. Ze slaat mensen om haar heen, is ondankbaar en als haar ouders komen te overlijden is ze meer geïrriteerd dan verdrietig.
Waar moet het toch heen met dit meisje? Hoewel Mary niet de standaard heroine is uit een sprookje, voelt De Geheime Tuin wel als een sprookje aan. Magisch, spannend en als lezer wil je gewoon meer. Je volgt Mary naar het landhuis van haar oom. En al snel vervalt ze weer in haar gemene manieren, maar toch begint ze te veranderen. Langzaam maar zeker begint ze te luisteren naar de mensen om haar heen. En wordt gelokt door de wereld buiten het landhuis, want tja, wie zou er nou niet nieuwsgierig zijn naar het mysterie van een geheime tuin?
Mary gaat naar buiten en dan komt haar transformatie, het bleke dunne meisje wordt opeens echt een kind. Met blozende wangen en hebberige ogen die niet genoeg kunnen krijgen van deze wereld. En dan komt er nog ook eens een roodborstje wat mensen de weg kan wijzen. Hallo sprookje, hallo heerlijk zwijmelen.
Onschuld.
Er zit zo’n onschuld in dit boek en als lezer, zeker als volwassen lezer word je daar weer even aan herinnerd. Hoe mooi het is om een rammelende maag te hebben na veel buiten te spelen, hoe goed het voelt om hard te werken aan een gezamenlijk doel en bloemen te zien groeien. En als lezer keek ik ook weer even verlangend uit mijn raam.
“Het komt niet vaak voor dat iemand zeker weet altijd en altijd en eeuwig te willen leven. Misschien een keer vroeg in de ochtend, wanneer het licht wordt en de zon gloednieuw en stralend de koperen hemel in stijgt, of in een bos op een late zomerdag als er een schuine, gouden lichtval tussen de stammen valt, of ’s nachts bij een hemel vol sterren, een jonge maan als een zilveren komma ertussen. Dan kan het als een bliksemflits tot iemand doordringen: ik wil leven, altijd en altijd en eeuwig.”
Er is iets heel moois aan kinderboeken die de kracht van vriendschappen zo op de voorgrond hebben staan. En dat doet de geheime tuin op een hele mooie manier. Een andere verhaallijn in dit boek is die van Collin. Op een nachtelijke dwaaltocht vind Mary haar neefje, Collin. Ziek, zwak en misselijk brengt hij zijn leven door in zijn kamer in het landhuis. Chronisch ziek kan deze jongen niet lopen en wil dit eigenlijk ook niet.
Mary herkent haar oude zelf in haar neef, kan hij misschien ook geholpen worden door de geheime tuin?
Kortom
Ik ben helemaal verliefd op dit boek. Wat een heerlijk sprookje in een nieuw jasje. Dit boek is voor lezers van ongeveer 10 jaar, maar ik zou het van harte aanbevelen voor de volwassen lezers onder ons.
Want via prachtige proza en ontroerende vriendschappen, brengt De Geheime Tuin elke lezer een les bij.
Kijk om je heen, wees betoverd, bloei. ?
Details
Titel: De geheime Tuin
Auteur: Frances Hodgson Burnett
Vertaler: Imme Dros
Uitgeverij: Leopold
Datum van verschijnen: maart 2019
Blz: 232
ISBN: 9789025876470
2 Comments
Dit boek kan ik me nog herinneren van toen ik het als kind las! Toen vond ik het zo mooi, dus deze nieuwe vertaling van een andere favoriete schrijver uit mijn jeugd staat op mijn verlanglijstje 🙂
Dit was de eerste keer dat ik dit boek las, maar wauw, deze had ik ook heel graag als kind gehad! Vooral in deze vertaling. ?