Het meisje
Oh lieve Aelin, het meisje, het boek.
Het meisje dat het liefst van woorden houdt die beginnen met een H en met ‘zee’ en bij die tweede categorie hoeven ze dan niet eens te bestaan. Het meisje met een onverklaarbare angst voor de zee, maar die haar emoties toch beschrijft aan de hand van de onstuimigheid van het water, het weer daaromheen. Een meisje dat zo niet weet wie ze is, wat ze is, dat ze alleen maar kan bedenken dat ze een alien moet zijn, omdat dat anagram van haar naam meer passend voelt. Ja, een alien die naar aarde gezonden door haar volk, met een missie.
Maar het stukje aarde is zo kaal, een verlaten Vuurtoreneiland waar twee vuurtorenwachters wonen als enige bevolking en als ze dan alles in kaart heeft gebracht, van de stenen in de grond tot de papegaaiduikers in de lucht, wat zou die missie dan nog kunnen zijn? Daarom kijkt ze – Aelin, Ee, Alien – naar boven, bouwt ze een gigantisch oor; een raadselachtig apparaat om maar iets op te vangen van de ruimteruis, of is dat toch zeeruis?
Het boek
Het boek, Aelin het verhaal: stil, ongrijpbaar, avontuurlijk, ongeloofwaardig, geloofwaardig – alles tegelijkertijd. Omdat een jongen aanspoelt, op dat kale stukje aarde van Aelin, wie eerst nog een beetje dood lijkt, zelfs dood is misschien, maar dan een teug adem neemt. Hunakai, ook een einzelgänger, die de zee verkiest boven al het andere, als een thuis. En als Aelin al niet weet wat ze met haar eenzame bestaan aanmoet, dan al helemaal niet met nog een bewoner erbij.
“Ik moet je iets vertellen. Hou je vast.’ Hij steekt zijn handen naar me uit, kijkt serieus. Ik neem zijn handen niet aan. Misschien straks. ‘Het is doodstil in de ruimte. Dit is geen ruimteruis.’ In Hunakais beide ogen staat een kleine, stralende ster. ‘Dit is zeeruis.’ Vonkjes zonlicht. De zon is ook een ster. Er is geen ruimteruis. Ik houd me vast aan die sterretjes, met mijn ogen, die ervan gaan branden.”
En verder, ook in dit boek: een hond, eerst nog een puppy, vernoemd naar een wolf uit de Noorse mythologie. Een gedicht dat als een droom Aelin’s oren in wordt gefluisterd, zacht als kusjes. Anders zijn, maar weten dat dingen die jou anders maken, juist jou maken. Ruimtedromen. Zeenachtmerries. Iets daartussenin.
De illustraties van Mark Janssen maken dit geheel voor mij af. Dezelfde illustratie van de vuurtoren, steeds dezelfde compositie, alleen het donker, licht, zon en regen veranderen het standvastige, soms ietwat eenzame dan weer geruststellende beeld. En de portretten van de personages in dit boek. Ze kijken allemaal weg van de lezer, hun blik gericht op iets in de verte, soms naar boven, dan weer naar rechts maar allemaal zoekend, maar misschien zijn we allemaal wel een beetje zoekend, naar ruimteruis of misschien toch zeeruis.
Een lievelings, dat ben je, Aelin.
Details
Titel: Aelin
Auteur: Arienne Bolt
Met illustraties van Mark Janssen
Uitgever: Lemniscaat
Datum van verschijnen: juli 2025
Blz: 233
ISBN: 9789047717027
Leeftijd: 10+
Het boek is te koop bij je (online) boekhandel; koop een boek, koop lokaal!
