In de blogkeuken: Positief en objectief

Ik zie mijzelf als een positief persoon. En dat wil ik ook graag overbrengen op mijn boekenblog. Maar nu is de vraag, kan je positief en objectief tegelijk zijn?

Doel: alleen maar fijne boeken lezen

Let me explain. 

Als lezer probeer ik alleen boeken te lezen die voor mij juist voelen en zijn. Dat is volgens mij allemaal ons doel, toch? Niemand wil zijn tijd verspillen aan boeken die niet voor jou zijn. En ik heb het geluk dat ik vrij goed kan uitkiezen welke boeken mij zullen bevallen. Ik heb een brede leessmaak, van jeugdliteratuur tot romans en non-fictie. Ik ben enorm nieuwsgierig en elk boek kan mij wel weer eens nieuwe inzichten geven. Dus 99% van de tijd, is elke leeservaring voor mij een positieve.

Maar het gebeurd wel eens dat ik een boek te pakken heb die mij niet bevalt. En ik ben zo’n lezer die dit eigenlijk wel snel weet. Ik volg mijn gevoel met alles. En als het niet goed voelt stop ik ermee. Of dit nu levensveranderende zaken zijn of een boek wat mij niet aanspreekt, ik verspil mijn tijd er niet aan. Ik DNF (Did Not Finish) dus af en toe een boek. Meestal na een bladzijde of 50. Genoeg bladzijdes om een indruk te hebben gekregen van het boek en een klein oordeel te vellen. 

Maar het komt vaker voor dat ik een boek toch uitlees, wachtend tot de laatste bladzijde om wat positiefs te vinden. Want echt, ik hou niet van elk boek wat ik lees, maar toch probeer ik altijd om iets positiefs te vinden. Lezen is uiteindelijk toch objectief, als een boek gepubliceerd is, zal er een geschikte lezer voor zijn. Dat geloof ik echt. En ik zoek graag naar dat ene glimmende stukje van elk boek. 

Verlies je je objectiviteit als je positief bent?

Dus dat positieve aspect is precies waar ik mijn recensies op focus. Wat vond ik goed aan dit boek, voor welke lezer zou dit boek geschikt zijn, zou ik een ander boek oppakken van deze auteur? En als ik kritiek heb, probeer ik dit zo te verwoorden dat het opbouwend is. 

Bijvoorbeeld bij mijn recensie van Doggerland. Ik ging Doggerland in met verwachtingen om op het puntje van mijn stoel te zitten van spanning, maar dat bleek niet het boek daarvoor te zijn. In plaats van het boek te bekritiseren op dat punt, veranderde ik mijn eigen attitude naar het boek toe.

“Ik moest mijn verwachtingen dus echt even bijstellen. Ik vertraagde mijn lees-tempo en nam mijn tijd om Doggerland en haar inwoners te leren kennen.”

Een kritische noot, maar positief gebracht. Dat lees ik ook graag terug in andere recensies. Als er iets mis is, komt het dan door verkeerde verwachtingen? En wat kan ik als lezer dan verwachten?

Ik ben de eerste die een boek zal veroordelen op zaken als racisme, homofobie en algemene shit. Maar dan verdient een boek ook geen uitgebreide recensie en meer aandacht. Dan is een tweet of Instagram story voor mij genoeg. Daar verspil ik mijn tijd ook niet (meer) aan.

Maar ik vraag me af, met mijn positieve mindset, ben ik dan altijd even objectief op deze blog? Kunnen jullie, als lezers van deze blog, altijd vertrouwen op mijn recensies? Of verdoezel ik juist de slechte kantjes waar andere lezers later van zullen schrikken?

Let me know!

Dit was even een paar gedachtenspinsels die ik met jullie wilde delen. Dit is een onderwerp wat altijd door mijn hoofd gaat als ik bepaalde recensies online lees. Negatieve recensies over boeken die niet eens zijn uitgelezen of boeken die gewoonweg niet geschikt waren voor lezers.

Maar ik ben ook erg benieuwd wat jullie hier van vinden. Hoe kijken jullie hier tegenaan? Vinden jullie recensies met kritische noten juist fijn, lekker kritisch zodat je weg van een boek kunt blijven? Of zoeken jullie net als mij juist het positieve in boeken op? Omdat elk boek een pareltje in zijn eigen recht is?

En bestaat er sowieso echt een recensie die 100% objectief is?