Deze week
Sommige weken schrijf ik deze weekblogs binnen een halfuurtje. Het idee waait dan al even in mijn hoofd rond, soms geïnspireerd door een gebeurtenis die week maar vaker over een breder thema waar ik toch iets over kwijt wil. In die gevallen is het alleen nog maar een kwestie van de woorden op papier zetten, vaak in de notities app in m’n telefoon. Tik tik tik en een tekst staat.
Maar deze week heb ik even geen idee. Ik dacht al eerder aan hoe tof het gaat zijn om over een aantal jaar terug te kijken op deze leesweek blogs, even herinnerd te worden aan hoe het leven er nu uitziet, hoe ik nu naar dingen kijk en hoe ik over zaken denk. Ik weet nog niet of deze blogs een meerjaren-ding zullen worden of dat ze in 2024 blijven hangen. Ik verwacht in ieder geval terug te kijken met een glimlach, maar deze week… Ik ben benieuwd hoe ik over een jaar terugkijk op deze week.
Op deze week waar het boekenland bruut werd wakker geschud door een maatregel van een nieuw kabinet die zegt lezen op de kaart te willen zetten, maar daarbij het belangrijkste vergeet. Want we willen allemaal meer aandacht voor lezen, maar er is geen plek voor euforie als 21% btw op boeken daarmee gepaard gaat. Terwijl ik door Instagram scroll, met mensen in m’n omgeving praat, proef ik een angst voor het verlies van de veilige havens die boekhandels zijn maar ook de angst dat de bibliotheek, de plek waar kennis en plezier nergens anders zo toegankelijk is, onder deze maatregel zal lijden. Ik zie ook woede. Al is het niet om dat percentage is het wel om die vragen op een examen waarin boeken opnieuw in het stof bijten, leesplezier opnieuw ondergeschikt lijkt aan al het andere, terwijl het hier gaat over boeken die jonge lezers juist lezers maakten.
Keuzes maken, boeken lezen
Sjonge jonge, ik zou zoveel willen zeggen, willen schreeuwen. Maar volgens mij maakt dat het er allemaal niet beter op. Deze week pakte ik daarom de bundel Al zolang er mensen bestaan van Sassafras de Bruyn er weer eens bij. Omdat al zo lang er mensen bestaan, verhalen ook bestaan. Omdat verhalen ons meer mens maken. Omdat ze ons vertellen over andere tijden en plekken. Maar ook over het hier en nu en ook wel ook over de toekomst. Ze vertellen over dat lichtje aan het einde van de tunnel, zelfs al lijkt alles nog zo donker en zwart. Over een oog voor de ander, over oorlog maar ook over vrede. Over dat er wel een wereld bestaat waarin het goed komt en het verhaal eindigt met ‘ze leefden nog lang en gelukkig’.
Wat zou ik willen dat de mensen die deze keuzes maken over boeken, wat vaker eens een boek erbij pakken. Een klassieker als Winnie de Poeh, omdat in het Honderd Bunders Bos iedereen een plek heeft. Zelfs als ben je ontiegelijk druk en spring je de hele dag rond, zelfs als ben je verdrietig en voel je je niet op je plek – zelfs maar vooral daarom ben je meer dan welkom en wordt je gezien.
Ik zou willen dat ze iets leerden van de bijzondere Momo. Omdat haar gave is dat ze simpelweg kan luisteren naar mensen. En niet luisteren om te reageren, maar echt – echt – luisteren naar wat anderen te zeggen hebben. Omdat een luisterend oor een van de mooiste dingen is die je iemand anders kunt geven.
Misschien zou ik ze wel terug willen sturen naar de prehistorie, ze mee laten reizen met Une en Nano. Twee kinderen die er totaal anders uitzien, totaal anders leven, anders praten, anders denken – maar die toch elkaar in het midden ergens vinden. Omdat het in het leven niet gaat om verschillen, maar om overeenkomsten.
Of misschien zou ik ze even in de huid willen laten kruipen van de duizend jaar oude koning Mansolein, wiens hart het gaat begeven. Een speciaal kruid dat te vinden is aan de andere kant van de wereld biedt een oplossing. Maar is het wel het kruid dat de koning gaat redden of de verhalen, de allermooiste verhalen van de dieren die de dokter onderweg tegenkomt en naar de koning stuurt, die een hart verder doet kloppen?
Boeken met hun troostende, prikkelende, motiverende verhalen zijn zo nodig. Want al zo lang er mensen bestaan, zijn er verhalen. En die moeten blijven bestaan. Wat hoop ik dat ze mogen blijven bestaan.
Tot volgende week!
