Ik heb leeshonger.

De leeshonger is groot. In maart las ik 13 boeken, in april werden het er zelfs 16. En ik lees echt alles, van luisterboeken tot fysieke exemplaren. Van autobiografieën tot meeslepende verhalen in een wereld die niet op de onze lijkt. 

Ik ben een veel-lezer, alles-lezer

Leeshonger
1) Drang om te lezen 2) Leesbehoefte 3) Overdreven zucht naar lectuur 4) Sterke behoefte aan lezen

En voor mij betekent leeshonger nog iets meer dan normaal. Want ik ben altijd een lezer, maar de afgelopen maanden nog net iets meer. Ik ben een alles-lezer, een veellezer, wat betekent dat ik sowieso wel een paar uur per dag doorbreng in de wereld van boeken. Dat ik constant denk aan m’n volgende boek maar ook aan de 46 boeken die ik tot nu toe las in 2020. En dan kan ik even ontsnappen. 

En ik weet dat ik hiermee bof, dat vanaf het moment dat een virus het land binnenkroop, dat vanaf het moment dat scholen en winkels dichtgingen, dat vanaf het moment dat quarantaine een bittere realiteit geworden was; ik kon lezen. Boeken voor mij extra opengingen. Want ik weet ook dat niet iedereen nu aan lezen denkt. Of dat het voor sommigen gewoon even niet lukt. Maar voor mij is de leeshonger alleen maar toegenomen.

Want ik vind het buiten allemaal even heel eng. Zelfs in mijn positie van luxe; ik heb een huis. Of nog beter, ik heb een thuis. Ik heb colleges die ik online mag volgen, familie om mee te praten. Ik ben niet alleen. Maar toch durf ik amper het nieuws te kijken, zet ik gedwongen mijn telefoon om 21.00 uit om zo niet eindeloos artikelen te lezen of twitter-draadjes af te dwalen. Wil ik niet denken over de woorden “kwetsbare groepen” of “dit kan nog wel even duren.” Want het maakt me angstig.

En boeken zijn ook niet alleen maar mooi, ook niet alleen maar fijn. Ik las in de maand april drie boeken over De Tweede Wereldoorlog, die zoveel jaren geleden lijkt maar toch nog steeds doorspeelt. In kleine kinderen zoals Jesje in Ik zal je bewaren, kinderen die met vragen zitten waarom er over bepaalde dingen niet gesproken mag worden. Ik las ook een graphic novel, Zeven minuten na middernacht. En opnieuw kwam ik een verhaal tegen wat niet alleen maar fijn was, maar bitter en realistisch. 

En toch laten ook deze boeken mij even ontsnappen. Want wat boeken het beste doen, is iets fluisteren, heel zacht. Iets wat je alleen maar kan horen als je diep in een boek zit. Je bent niet alleen.

Ik heb nog steeds leeshonger.

Ik denk steeds dat er punt gaat komen dat ik even niet wil lezen, maar het is nog niet gebeurd. En voor dat ben ik vandaag even extra dankbaar, omdat ik mag lezen. Omdat ik het geld heb om boeken te kopen en mijn favoriete boekhandels te supporten. Omdat mijn geliefde bibliotheek De Boekenberg een afhaalservice heeft. 

Ik wil hier geen preek van maken, support your localswordt al vaak genoeg geroepen. Maar misschien wil ik dat toch wel even, want boeken zijn magisch. Onze boekenindustrie is magisch. Support your locals, inclusief schrijvers, uitgeverijen, boekhandels en bibliotheken. Vooral in deze tijd, maar ook in elke tijd.

Ik hoop dat mijn leeshonger nooit helemaal gestild wordt.