Lezen voor mijn werk
Afgelopen week las ik meerdere kinderboeken voor werk. Zoals het boek op de foto; het lieve Vogel en Beer. Een bundel van vier verhalen over de allerbeste en onafscheidelijke vrienden die samen kleine avonturen beleven in het grote bos. In vertaling van Tjibbe Veldkamp is dit een zoete kleuter-voorleestip. Had ik dit boek ook opgepakt als ik niet voor een bibliotheek had gewerkt? Misschien wel, maar misschien ook niet.
Als jij mij iets langer volgt dan vandaag weet je dat ik heel veel kinderboeken lees. Zijn al die boeken alleen maar voor mijn werk? Nee, jeugdliteratuur lees ik ook echt voor mijn plezier. Ik heb al te veel favorieten gevonden in kinderboeken om daar niet mee door te gaan. Ik kan hier een heel betoog schrijven, over hoe verrijkend de Nederlandstalige jeugdliteratuur is en dat in dit literauurdomein ook genoeg voor volwassenen te vinden is. Maar soms past een boek alleen in die eerste categorie én lees ik een kinderboek dus echt alleen maar voor mijn werk.
Wat ik merk sinds ik bij een bibliotheek werk, maar eigenlijk ook al daarvoor toen ik nog aan de universiteit studeerde, is een verschil in hoe ik kinderboeken ervaar. Een verschil van een subjectieve en een objectieve leeservaring. Want ik kan genieten van jeugdliteratuur, mezelf compleet verliezen in een verhaal maar er is ook altijd de objectieve leeservaring.
Het is een gedachte die aanwezig is als ik niet verrast word door een jeugdthriller omdat mijn leeskilometers niet in verhouding staan tot de beoogde doelgroep, en het boek daarom alsnog hoog kan waarderen. Het is een vorm van constant bewustzijn dat ik jeugdliteratuur lees voor mijn eigen plezier maar dat mijn hoofd tegelijkertijd altijd denkt aan de jonge lezer waar ik dit boek aan kan koppelen. Het is een boek subjectief alleen maar prima vinden maar alsnog enthousiast zijn omdat deze titel bij leerlingen in groep 6 z’n doelgroep zal vinden.
Het lezen voor mijn werk zorgt ervoor dat ik een Leven van een Loser en een deel van Dagboek van een Muts heb gelezen, boeken die ik anders nooit zou hebben opgepakt, omdat ik zo beter kan beslissen of een volgend boek wel of niet aansluit bij de lezers van die populaire series.
Het is het soms even doorbijten maar het is gelukkig veel vaker positief verrast worden. Want ja – o jee, hier komt toch een beetje betoog – wat is de Nederlandstalige jeugdliteratuur prikkelend en vernieuwend. Wat voel ik me verrijkt door het lezen van kinderboeken, als leesconsulent maar ook gewoon als mens. Ik had Vogel en Beer toch niet willen missen.
Leesweek 11
Merel & Ik – Ingrid Prins met illustraties van Sanne Thijs
2023, De Eenhoorn
Bibliotheek-exemplaar
Wat gebeurt er als je beste vriendin opeens een nieuwe vriendin lijkt te hebben? Een klein maar invoelend en warm geschreven verhaal over de vriendschap tussen Kim en Merel. Maar ook over jaloezie, loslaten, sorry durven zeggen en gelukssokken.
“Tot morgen,’ zei ik en ik voelde mijn binnenste huppel. Dat was dus mijn beste-vriendinnen-huppel. Duidelijker dan ooit.”
Vogel en Beer – JARVIS
Vertaald door Tjibbe Veldkamp
2024, Gottmer
Bibliotheek-exemplaar
Ik kende Jarvis eigenlijk alleen van het prachtige prentenboek De jongen met bloemen in zijn haar, maar Vogel en Beer is het lezen net zo waard.
Over twee beste vrienden die kleine avonturen beleven in het bos, superzoet en warm. Mooi zijn de zachte, sfeervolle illustraties en hoe deze twee vrienden altijd oog voor elkaar hebben
Skip en de Konijnendief – Anna Woltz met illustraties van Lars Deltrap
2024, Querido
Bibliotheek-exemplaar
Anna Woltz is altijd goed, ook in Tijgerlezen format. Een fijn met humor gevuld boek over de zoektocht naar een konijn (Snuf Snuffelaar de Derde), een hoofd als een skippybal en heel veel woordgrapjes.
Maksie – Mathilde Stein met illustraties van Jan Jutte
2024, Lemniscaat
Bibliotheek-exemplaar
Het fijne Vuurtorenbeer was – met z’n sprankelende taalgebruik en net zo prikkelende verhaal – een van mijn favoriete boeken van vorig jaar en precies dezelfde elementen zijn te vinden in het nieuwe boek van Mathilde Stein; Maksie. Want Maksie wil niets liever dan een eigen baas, een droom van een baas om precies te zijn – geen oud oma-baasje die hem in een tas wil ronddragen. Een baasje die van Maksie’s inie-minie-oortjes en kabouter-staartje houdt, een stoere en sterke baas die met hem gaat stoeien en rennen en spelen. Maar die komt maar niet, dus dan moet Maksie zelf maar op zoek.
Het is ongelooflijk knap hoe Mathilde Stein het perfecte evenwicht heeft gevonden; verrassende verhalen voor beginnende lezers die al een paar leeskilometers gemaakt hebben. De illustraties zijn iets minder mijn smaak, maar wat is dit boek verder weer een schot in de roos. Grappig, luchtig met een kern van vertrouwen in jezelf.
Het onwaarschijnlijke verhaal van Baskerville Hall – Ali Standish
Vertaald door Johanna Rijnbergen
2024, Lemniscaat
Recensie-exemplaar
Tot volgende week!
