JEUGDLITERATUUR RECENSIE 12/10/2021

Pia, Jacques & Lise

Prentenboek, 5+

Pia (2021)

Wanneer Pia een belangrijke pagina uit haar boekje verliest, wil ze die zo snel mogelijk terugvinden. Ze scant de kamer bij de eenzame origamivrouw, tast in het duister bij de oude soldaat, ruikt onraad bij de beroofde bankbediende en proeft van het muzikantenleven bij de verdrietige zanger. Haar papiertje lijkt onvindbaar, maar waarom staat Pia niet stil bij de bijzondere verhalen die haar pad kruisen? Een verrassend en origineel prentenboek met een ongewone blik op de werkelijkheid.

Een gescheurde, weggewaaide bladzijde

“Dit is Pia.
Pia met haar boek,
een boek vol prachtige pagina’s,
en eentje in het bijzonde…”

Het boek is pas net geopend als de lezer stuit op een uitgescheurde bladzijde. En ja hoor, op de titelpagina zien we Pia – een meisje met een rood haar en een groene muts – over de pagina rennen. Achter het gescheurde stukje papier aan.

Het verhaal begint echter al eerder. Op de schutbladen, als een serie van illustraties Pia toont die met een stapel papier onder haar arm van haar bureau wegrent. Onderweg blaffen honden naar haar, rijdt een loeiende brandweerwagen voorbij en schudt een straatmuzikant met zijn muts voor een muntje. Maar Pia lijkt het allemaal niet te horen.

En Pia lijkt dus helemaal niks meer te horen – of te zien – als haar verloren papier de wereld in waait. Ze ziet het verdriet van een vrouw met liefdesverdriet die een gebroken hart heeft getekend niet, ze kijkt niet verder als de duiker haar een papiertje met SOS stuurt omdat hij vastzit onder de oceaan en ze blijft niet hangen om de oude soldaat te helpen die iets kwijt is. Pia ziet helemaal niks in haar zoektocht naar haar verloren bladzijde. De anderen zien haar echter wel.

‘Zoek je dit, kleine meid?
Jij denkt alleen maar aan jezelf.
Geen moment heb je naar onze verhalen geluisterd.
Ongehoord!’

Het hele verhaal

Zoals de lezer gewend is van het magische duo Jacques & Lise zijn de prachtige illustraties nog maar het eerste onderdeel van de leeservaring. Eerder besprak ik Henry (2020) op deze blog. Een verhaal over een personage met een snor en een hoedje vertelt in rode en groene tinten. Eenzelfde minimalistische kleurenpalet – deze keer rood, geel en groen – bevindt zich in Pia en is ondertussen kenmerkend geworden voor het werk van dit duo. Lezers die eerder in contact zijn gekomen met deze Jacques & Lise boeken weten echter dat onder het ogenschijnlijke simpele verhaal en deze prachtige illustraties, altijd iets meer verstopt zit.

De lezer leert namelijk van Pia de les dat we nooit te snel kunnen oordelen en dat ieder persoon zijn eigen redenen heeft om iets te doen. Waarom Pia geen oog heeft voor de verhalen van de anderen wordt onthuld door middel van een verrassend einde. De lezer leert dat hij moet wachten tot het hele verhaal is verteld, want dan pas ontdekt hij dat Pia’s verloren papier inderdaad heel belangrijk was. Sterker nog, Pia heeft wel degelijk ook voor anderen, vertellen dit einde en daaropvolgende schutbladen ons. Ze heeft zelfs zoveel oog voor haar beste vriend, dat ze de rest van de wereld helemaal uit het oog verloor.

En zo raken Jacques & Lise met Pia weer precies de juiste noot. Op een toegankelijke wijze spelen ze met het idee van verhalen vertellen en oordelen. Pia had geen oog voor anderen, maar ook de andere personages hebben niet naar het verhaal van Pia gevraagd voordat een oordeel volgde. Een volledig verhaal ken je pas als het hele boek gelezen is, tot de laatste punt.

En dit prentenboek is het aandachtig lezen en luisteren meer dan waard. Met een bijzonder oog voor detail, en een vleugje metafictionaliteit, is Pia opnieuw een fijn boek van Jacques & Lise. Geschikt voor de allerjongsten om te genieten van de illustraties, en voor de iets oudere lezers om echt alle details te kunnen waarderen.