Meerminnen verdrinken niet

Meerminnen verdrinken niet; een boek over een mosselvissersdorp, een storm en nog zoveel meer. Maar vooral een liefdesbrief aan Bruinisse.

Meerminnen verdrinken niet

Bruinisse (Zeeland), 1911. Meerminnen verdrinken niet is een spannend historisch verhaal, gebaseerd op ware – soms ongelofelijke – gebeurtenissen. Over stiekem meevaren over de Schelde, naar Antwerpen. Over een dokter die misschien wel zijn vrouw vermoordde. En over de vergeten Stormramp die het dan grootste mosselvissersdorp van Nederland overkwam. En hoe je de hevigste stormen kunt trotseren. Een boek om in te duiken en in te verdrinken

Een mosselvissersdorp in 1911

Een sprookjesachtige titel en één van de mooiste omslagen van 2020 verwelkomen de lezer in het pittoreske dorp van Bruinisse. Het is 1911 en na een onstuimige periode ontmoeten we de dertienjarige Janna uit Rotterdam. Na de dood van haar ouders is er geen andere keuze dan te verhuizen naar het kleine mosselvissersdorp waar haar oom en tante wonen. 

In haar vierde boek keert schrijver Saskia Maaskant terug naar haar roots. In het nawoord beschrijft ze dat hoewel ze zelf opgroeide in het mosselvissersdorp van Bruinisse, deze storm en de gevolgen voor haar onbekend waren. Combineer dat met gebeurtenissen (en dorpsroddels) zoals ‘de dokter heeft zijn vrouw vermoord’ en ‘de koningin moest naar het dorp lopen omdat niemand wist dat ze kwam’ en daar lag de opzet voor een nieuwe historische jeugdroman. “…een historisch verhaal schrijven leek me wel wat, maar heel moeilijk. Ik zou veel onderzoek moeten doen en zoveel voor moeten lezen.” schrijft Maaskant. En dat onderzoek kwam er.

Het resultaat is te lezen in dit boek. Een prachtig, schilderachtig beeld van een mosselvissersdorp in 1911 ontluikt zich in de pagina’s van Meerminnen verdrinken niet. Janna is nieuw in dit dorp en hoewel ze in het begin vooral Rotterdam mist, duurt het niet lang voordat de magie van het mosselvissersdorp zijn charmes begint te laten zien aan het jonge meisje.

“De huizen langs de kade waren licht van steen. Maar niet wit uitgeslagen door de zeewind. 
Wel waren ze rustig. En lui. Ze leunden half tegen de kade, half tegen de dijk aan. Hun ramen hadden het beste uitzicht dat je maar kon hebben: het onbesuisde water van de Grevelingen en in de verte de overkant… …Het glas weerspiegelde ook de schepen in de haven. Een bos van masten, een eindeloze zee van hout. Toen een zonnestraal de ruiten even liet flikkeren was het alsof ze naar miniatuurschepen in een fles keek.
Onecht.
En daar, in dat glas: een zeil, traaf rimpelend door een windvlaag. Een miniaturen, papieren versie van de werkelijkheid.” 

Want Saskia Maaskant stopte niet alleen veel onderzoek in Meerminnen verdrinken niet, dit boek barst van de liefde. Liefde voor dit kleine dorp, de schepen, de zee. En dat uitte zich allemaal in dit boek, een liefdesbrief aan Bruinisse.

Stormogen

Een boek over de vergeten stormramp, dat belooft de achterflap. Een spannend historisch verhaal. Ik zal een volgende lezer niet beloven dat dat dit boek het spannendste jeugdverhaal is wat je ooit zal tegenkomen, maar dat hoeft ook niet. Want er is nog zoveel meer in dit boek aanwezig en we leren dat een storm verschillende vormen kan aannemen.

Want al vanaf het begin komt een storm terug in Meerminnen verdrinken niet. Storm was de kleur van haar moeders ogen toen ze werd opgenomen na de dood van Janna’s vader. Stormogen die Janna ook herkent in haar oom. 

“Zijn ogen waren niet grijs, niet blauw, niet groen, niet bruin. Maar windkracht 9 ongeveer, op de schaal van Beaufort. De kleur van een storm.” 

Vanwege de achterflap verwacht je naar een storm toe te werken, en dat gebeurt ook. Want aan het eind van dit boek zullen de dakpannen vliegen, de schepen kraken en de kleur van de ogen van Janna’s moeder herkenbaar zijn in de lucht. 

Maar dat is niet de enige storm die bestaat. Janna’s verdriet lijkt op de benauwde en drukkende lucht, iets wat te voelen maar niet altijd te zien is. En ook de stilte van haar tante heeft iets weg van een storm; eentje die al ver voorbij is maar onzichtbare schade heeft achtergelaten. En er is ook een harde wind te vinden in Janna, als ze aan boord kruipt van een schip om mee te varen naar Antwerpen en haar zin doordrijft. Of als de buurjongen die toch wel heel aardig is in haar buurt komt.

Kortom

Dit was boek 90 van 2020 voor mij en een van de beste. Meerminnen verdrinken niet is een prachtige momentopname van een dorp vele jaren terug. Het voelt alsof de tijd in dit boek heeft stilgestaan. 

Met liefde en vooral veel onderzoek en kennis geschreven staat de lezer voor iets meer dan 200 bladzijdes middenin Bruinisse. Er is een uitgebreide woorden- en bronnenlijst opgenomen achterin het boek waar extra informatie wordt gegeven. Hierdoor kan het dialect ongestoord in het boek bestaan en het is misschien een klein detail, maar juist zo’n element geeft een historische jeugdroman veel karakter.

Een ervaren jonge lezer vanaf een jaar of 14 zal enorm genieten van dit boek. Een boek waar de spanningsboog iets lager ligt dan je standaard boek voor deze leeftijdsgroep, maar waar een mooi verhaal vol menselijkheid, mosselen en misschien ook wel een meermin gegarandeerd is. Soms zijn deze boeken juist de meest magische.

Op Saskia Maaskants website is de leus “Wees gewaarschuwd! Ik ben lang van stof, ik schrijf hele boeken vol.” te vinden. Combineer dat met historische fictie en ik heb een nieuwe favoriete schrijver gevonden.

Details

Titel: Meerminnen verdrinken niet
Auteur: Saskia Maaskant
Uitgever: Davidfonds
Datum van verschijnen: 2020
Blz: 213
ISBN: 9789002270604

Dank New Book Collective voor het exemplaar.?