Honden huilen niet is een boek wat gaat over Noord-Koreanen, maar zoveel meer over menselijkheid, over kunnen dromen en kunnen voelen. Het is magisch.

Honden huilen niet (2019)

Jin-kyoung groeit op in Noord-Korea, de dochter van een beroemd wetenschapper. Na zijn dood wil ze maar één ding, ontsnappen aan haar ingestorte wereld en haar verdriet. Dan wordt ze uitverkoren om te gaan werken in het enige Noord-Koreaanse restaurant buiten Noord-Korea, Pyongyang in Amsterdam Osdorp. Ieder van haar reisgenoten heeft zijn of haar eigen reden om hun vaderland achter zich te laten, ieder heeft een eigen verhaal.

“Mijn vader is geluid. Zijn ademhaling en kalme stem. Mijn moeder is haar handen, de groeven van haar knokkels en het eelt op haar handpalmen.”

Het gezicht achter het masker

Honden huilen niet is het verhaal van Jin-Kyoung’s leven, haar jeugd met haar ouders en haar werk in het Amsterdam’s restaurant Pyongyang. In haar jeugd noemt haar vader Jin-Kyoung het slimste meisje van de wereld en speelt haar grote broer soldaatje die in strijd met de laffe honden die Amerikanen zijn. 

Maar behalve dat ze in Noord-Korea opgroeit, lijkt haar jeugd eigenlijk niet zoveel anders dan die van ons. 

En dat is ook wat Anne Moraal met dit boek wilde bereiken. In haar interview met MAX noemde ze dat ze nieuwsgierig was naar de personen achter het masker op de Noord-Koreanse gezichten. Want deze Noord-Koreanen die wij allemaal op tv zien zijn ook mensen met een eigen gevoelens van verliefdheid en rouw. Ze zijn niet alleen de poppetjes van het Noord-Koreaanse regime.

En dat is wat dit boek echt prachtig doet. Het laat Noord-Korea met al zijn gewoontes en levensstijl in zijn waarde, maar gaat ook verder. Want je maakt in Honden Huilen niet kennis met verschillende karakters naast Jin-Kyoung, die een eigen verhaal hebben met eigen emoties. En ze kwamen voor mij echt tot leven, ik leerde hen kennen en vond het moeilijk om uiteindelijk afscheid te nemen. 

Doordat ze in een omgeving worden geplaatst die zoveel herkenbaarder is dan het verre Noord-Korea, wordt je als lezer even uit je vooroordelen gehaald en zie je de persoon echt. Want het klinkt natuurlijk gek dat Noord-Koreanen in Amsterdam Osdorp rondwandelen, dat is wat mij in eerste instantie aantrok aan dit boek. Maar je krijgt geen gek verhaal met het stereotype Noord-Koreaan die wij in videos zien. Je krijgt een verhaal over karakters die dromen en over hoe diep emoties kunnen gaan. Je krijgt een verhaal over mensen.

Elk woord klopt

Toen ik de laatste bladzijdes van Honden huilen niet las, brandden de tranen in mijn ogen. Ik was geraakt, geraakt door Jin-Kyoung, geraakt door emoties die zo duidelijk van de pagina’s afspringen. 

De schrijfstijl van Anne Moraal is prachtig, het is moeilijk te geloven dat dit haar debuut roman is. De zinsopbouw is simpel maar er zit zo’n ritme in dit boek dat ik het moeilijk vond om hem neer te leggen. Ze weet zo goed de vinger op de zere plek binnen emoties te leggen. De volgende quote bijvoorbeeld,  deed mij echt even van binnen zeer. Een gevoel van herkenning;

“Ik ervoer tegelijkertijd blinde paniek en volkomen rust, en realiseerde me dat ik deze combinatie van emoties al eens eerder had gevoeld. Ik zag het uitgeteerde gezicht van mijn vader en de mensen die ons vol medelijden kwamen condoleren. Ze zeiden dat ik zo sterk was, maar ik was niet sterk, ik had alleen geen keuze. Dat had ik willen zeggen. Ik had het willen schreeuwen. Maar ook toen bleef mijn paniek waar hij hoorde: razend onder een oppervlakte van rust.”

Anne Moraal weet ook zo’n mooie balans te bereiken tussen dromen en werkelijkheid. Het deel in Noord-Korea, het verhaal over haar moeder en grootmoeder leest als een mythe, als een sprookje van een ander leven. En het volgende moment zit je tussen de klanten in het restaurant in Amsterdam, die met spleetoogjes en ‘ching chong’ geluiden de brute realiteit weergeven.

Kortom ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️

Honden huilen niet is voor mij misschien wel mijn favorite boek van 2019, nu al. Ik vind zelden zo’n connectie met een boek waarbij de karakters nog dagen later zo rondspoken in mijn ogen. Waarin elke zin en elk woord gewoon klopt.

Ik hoop dat deze recensie eer doet aan dit boek, al is het maar een klein beetje. Want dat verdient dit boek. Ik hoop dat Honden Huilen niet door nog veel meer mensen gelezen gaat worden. Voor mij is één keer ook zeker niet genoeg, ik zal zeker terugkeren naar Pyongyang in Amsterdam Osdorp.

“Ik vertel de ambtenaren dat de waarheid niet altijd slechts een opsomming van feit is. Iedereen verdient een verhaal en ze hebben het recht niet om dit van ons af te pakken.”

Details

Titel: Honden huilen niet
Auteur: Anne Moraal
Uitgeverij: Lebowski
Datum van verschijnen: april 2019
Blz: 240
ISBN: 9789048846252