De Verschrikkelijke jaren tachtig is een boek wat langzaam maar zeker onder je huid kruipt. Het verhaal van de commune gaf mij een dag leesvoer, maar het plekje wat in mijn hart veroverd is, blijft veel langer dan een enkele dag.
De verschrikkelijke jaren tachtig
Het is de jaren tachtig en onze verteller woont in een commune. Een huis waarin meerdere vrouwen met kinderen wonen. En waarin Bert de leiding heeft, een oude, vieze man, die eist dat de vrouwen in het gebouw seks met hem hebben. Terwijl de moeder van ons hoofdpersoon eigenlijk lesbisch is, want ‘Iedereen was lesbisch. Mijn moeder ook.’.
Terwijl de volwassenen de kinderen aan hun lot overlaten en de kinderbescherming in beeld komt. Wordt het plan door onze verteller en Donnie, een vriend in de commune gemaakt, om weg te lopen naar België.
Want daar is geen commune.
En is de mayo beter.
Een boek vol momenten
Het boek bestaat uit korte hoofdstukken, waarin een rap tempo het verhaal van de commune wordt verteld. Deels grappig en deels stekend word je als lezer geconfronteerd met de relaties van de volwassenen, de vieze kamers van de kinderen en de plannen van onze verteller en Donnie om weg te lopen naar België.
De jaren vliegen om en je krijgt als lezer steeds maar momenten te zien van het leven van onze jonge verteller. De schrijfstijl speelt hierbij een grote rol. Hoewel het verhaal beschreven wordt door de ogen van een kind van 8 en deels onbevangen is. Zien we soms ook dingen vanuit het volwassen standpunt, waar deze 8-jarige terugkijkt op de jaren tachtig. Waarin sommige momenten ook worden weggelaten en alleen tussen de regels door verteld worden.
Het is een boek wat tot het eind zijn geheimen bij zich houdt en zelfs na de laatste pagina zit je als lezer nog met vragen. Een boek wat mij deed denken aan Lieveling van Kim van Kooten. Waarbij een jonge verteller dingen ziet, die een kind eigenlijk niet hoort te zien. En dingen meemaakt waar je eigenlijk niet over kan vertellen.
Lachen met een pijnlijk gevoel in je buik
Een gekke leeservaring. Ik voelde me aangedaan en weet dan ook zeker dat dit boek nog een tijdje in mijn achterhoofd zal blijven spoken. Echt genieten van De verschrikkelijke jaren tachtig kan je niet, hoewel de toon toch heel luchtig wordt gehouden. En soms lach je, maar die lach is altijd samen met een pijnlijk gevoel in je buik.
“Dan vroeg ze hoe het ging, en hoe het op school was en of ik het ook zo koud had. Hele normale dingen en ik zei alleen maar ja of nee of goed, maar ik kreeg er een fijn gevoel van achter mijn oren.’
Als ik dit schrijf, is het dagen geleden dat ik dit boek heb uitgelezen en ik merk aan mezelf dat dit boek nog steeds spookt. Ik blijf er maar aan terug denken, aan het leven in de commune, aan de relaties tussen de volwassene en het einde van dit boek. Een boek waar ik op het moment van uitlezen niet zo goed wist wat ik er van moest denken, maar wat steeds beter wordt.
Kortom
De ontknoping van het einde van De verschrikkelijke jaren tachtig zag ik niet aankomen, en zorgde ervoor dat ik gelijk weer opnieuw wilde beginnen. Origineel en het zette het boek meteen in een ander daglicht.
De verschrikkelijke jaren tachtig is een boek wat met de dagen die voorbij gaan steeds beter wordt. Het verhaal van de commune gaf mij een dag leesvoer, maar het plekje wat in mijn hart is veroverd, blijft veel langer dan een enkele dag.
“Dit is het hoofdstuk waarin dit verhaal eigenlijk begint. Hiervoor was allemaal een beetje uitleg. Maar nu begint het echt. Tenminste, er komt iets van een verhaal in, dat af en toe terugkomt. Echt beginnen gaat dit verhaal nooit. Het is geen sprookje met een begin en een eind. Ik denk dat als je uit hebt, je dan ook nog steeds denkt: hoe gaat het verder? Maar misschien is dat wel goed. Misschien dat ik ooit nog een vervolg schrijf, maar ik denk het niet. Ik hou niet zo van schrijven.”
Details
Titel: De verschrikkelijke jaren tachtig
Auteur: Tim Kamps
Uitgeverij: Lebowksi
Datum van verschijnen: oktober 2018
Blz: 208
ISBN: 9789048844975
Ik heb dit boek gelezen als deel van de lezersjury voor de Hebban Debuut Prijs, bedankt!
