Te enthousiast
Afgelopen dinsdag had ik de laatste lesdag van de leesconsulent opleiding. Hierna resteert alleen nog de afsluiting. De opleiding voor leesconsulent PO richtte zich voornamelijk op de basis van het vak; wat is leesonderwijs en wat zijn leesmethodes, wie is Aidan Chambers en wat doe je nou eigenlijk tijdens een Boekenkring? Of je slaagt hangt echter niet af van de opgedane informatie, en het ligt ook niet aan de opdrachten waarin je adviezen schrijft voor een school over bijvoorbeeld zo’n Boekenkring, maar van de groei die je doormaakt tijdens de duur van de opleiding.
Als iemand die een sociale achtergrond heeft – ik studeerde Pedagogiek voordat ik me in de kinderboeken verdiepte – is reflecteren op mezelf en mijn acties niet nieuw. Dat is juist de basis van een sociale opleiding; weten hoe je overkomt, hoe je praat, of je een gesloten of juist een open houding hebt – dat alles is van groot belang als je met mensen werkt.
Reflecteren op mezelf als pedagoog deed ik dus al eerder, het reflecteren op mezelf als leesconsulent was nieuw. Het was interessant om mezelf af te vragen wie ik was en vooral welke ik leesconsulent ik wil zijn. Ik dacht na over mijn achtergrond als pedagoog in de didactische wereld; de spanning tussen pedagogisch opgeleid zijn om in een didactische wereld je baan te vinden. Om geleerd te hebben werken met individuele kinderen en hun opvoeders maar waar mijn doelgroep nu leerkrachten en groepen kinderen omvat. Ik dacht na over mijn krachten, want vanuit daaruit kun je beter worden.
Een kracht waar ik trots op ben is mijn enthousiasme. Ik ben enthousiast over dit werkveld, over kinderboeken, over lezen. Ik maak altijd de grap dat dat mijn kern is in het leven als mij ontmoet; mijn enthousiasme komt eerst en daarna volgt de rest van mijn kennis en vaardigheden.
De keerzijde van enthousiasme is echter te enthousiast zijn. Overal waar “te” voor staat is nooit goed, aldus de wijze woorden van mijn vader; behalve tevreden. Te enthousiast zijn kan betekenen dat je te uitbundig bent of te graag iets wil betekenen voor een ander. In combinatie met een achtergrond als pedagoog (sociaal werkers willen natuurlijk mensen helpen) was het vooral dat tweede dat ik bij mezelf terugvond. Mijn doel de afgelopen maanden werd dus mijn enthousiasme inperken of beter gezegd mijn enthousiasme op een andere manier uiten.
Ik ben nu een aantal maanden verder; de groei is doorgemaakt. Aangezien ik daar al een opdracht voor moet schrijven en moet inleveren, krijgen jullie hier de samenvatting van dat proces, kort maar enthousiast. Want ik ben nog steeds enthousiast, maar ik heb ook een nieuwe kracht bij mezelf ontdekt; enthousiasmeren.
Leesweek 10
1. Wiplala – Annie M.G. Schmidt
1957, Querido
Luisterboek via Storytel
Het maakt niet uit of je dit verhaal als kind voorgelezen krijgt of als volwassene, het is op beide momenten een feestje.
2. De expeditie van Felicity Montague – Mackanzi Lee
Vertaald door Merel Leene
2018, Blossom Books
Bibliotheekexemplaar
Net als deel 1 was dit uitstekend leesvoer; meeslepend, melodramatisch en inspirerend. Een ultieme ‘brein uit, boek aan’ leeservaring.
3. De boom die een wereld was – Yorick Goldewijk met illustraties van Jeska Verstegen
2024, Ploegsma
Eigen exemplaar
Ik schreef eerder deze week een blogje over dit boek. Want bij sommige boeken gaat er nu eenmaal een lichtje aan nog voordat je een woord gelezen hebt; Want het is simpelweg een gevoel, een lichtje dat ergens vanbinnen aangaat als ik een boek in handen krijg; een stemmetje dat zegt dit verhaal iets bijzonders gaat zijn.
Mijn gevoel was juist. Het voelt als alles wat ik nog meer kan zeggen afbraak zal doen aan hoe perfect in balans dit boek is, aan hoe dit boek gaat over een boom die een wereld is en al zijn bewoners – over dieren maar eigenlijk ook over ons als mensen. En dat stilstaan en luisteren maar vooral verwondering het grootste is wat ik wil meenemen uit dit boek.
Want ik gniffelde om de (buiten)gewone pad en de luiaard, zuchtte diep bij het verhaal over de ene en ook de andere snoek. Verdwaalde in de illustraties en werd dan weer teruggehaald door de prikkelende tekst met al z’n scherpe randjes. Vond iets van mezelf in de zwaluw die altijd maar op zoek is maar niet weet wat ze kwijt is en hoop dat ik ooit zo tevreden mag zijn als de maanvlinderrups, door gewoon te zijn.
Ik vond het allemaal zo verschrikkelijk mooi.
“Niemand wist zeker of ze echt was, of eerder een fantastische gedachte.
Maar dat maakt haar niet minder echt.”
4. Zestig Spiegels – Harm de Jong met illustraties van Philip Hopman
2014, CNPB
Tweedehands exemplaar
Het kinderboekenweekgeschenk uit 2014 maar 10 jaar later genoot ik nog net zo van dit verhaal over Jurre die zich ernstig zorgen maakt over een spreekbeurt, want hij zegt eigenlijk nooit meer dan 6 woorden achter elkaar en dat werkt niet zo bij een spreekbeurt. In zijn paniek botst hij tegen prinses Sippora Von Singapoor (gewoon Sip). Gelukkig woont Sip in een waar Prinsenhuis met zeven torens waar Jurre genoeg advies zal vinden bij de eclectische bewoners.
Wat een ongelooflijk fijn verhaal vol met brokjes wijsheid en mooie illustraties, over hoe mooi fantasie is en ook over geloven in jezelf.
“Als je gelooft dat het gebeurt,’ riep Sip, ‘dan gebeurt er wat je gelooft.”
Tot volgende week!
