Doei 2019!

2019, het jaar dat ik meer boeken las dan ooit tevoren. Het jaar van 120 boeken, 30872 bladzijdes, grofweg 500 gelezen uren. 

Dit wordt overigens ook een blog waar ik heel veel voorgaande blogs ga linken, want ik schreef behoorlijk wat dit jaar. En soms kan Marcella in het verleden wat beter emoties en gebeurtenissen verwoorden dan de huidige Marcella die iets te emotioneel een oliebol eet. (En moet stoppen met in de derde persoon praten, dat vooral ook).

Waarom deze blog?

Het idee voor deze blog kwam tot stand toen ik nadacht over mijn favoriete boeken van het afgelopen jaar, om een top 5 samen te stellen. Maar ik zei het al, 120 boeken, hoe kan ik dat samenvatten in maar 5 of 10 favorieten? Hoe vertellen deze favoriete boeken alles over mijn leesjaar? Want mijn leesjaar bestond niet alleen maar uit favoriete boeken, het was zoveel meer.

Het jaar…

… dat ik echt begon met Nederlandse recensies te schrijven 
… dat mijn liefde voor jeugdliteratuur opnieuw werd aangewakkerd. 
… dat ik mezelf steeds in mijn arm kneep, omdat ik mijn passie heb gevonden. 

Dus in plaats daarvan krijgen jullie deze iets te lange blog, pak een kopje thee erbij. Ik ben weer ouderwets lang van stof.

Gewoon lezen.

In de Engelstalige blog ‘Hello 2019’ beschreef ik een aantal leesdoelen, maar het belangrijkste punt was dat ik wilde lezen wat ik maar wilde lezen, wanneer ik dat maar wilde. Ik wilde geen leesdoelen die mijn lezen zouden beperken. Dus geen vast aantal boeken dat gelezen moest worden, geen TBR die gehalveerd moest worden. Geen challenges voor mij, gewoon lezen, dat was het enige wat ik wilde. 

En ik denk dat ik daar de spijker op de kop sloeg, want dit jaar las ik meer dan ooit. Ik trok me niets aan van mensen die jeugdboeken niet vinden tellen als lezen. Dikke doei, dit jaar las ik het merendeel jeugdboeken, verscheidend van prentenboeken van 50 bladzijdes tot dikke young adults. Het boeide me niet dat het ene boek mij een week kostte en het andere boek maar 20 minuten, lezen is lezen. En ik herhaal dit nog een keertje;

Lezen is lezen. 

Meer dan ooit realiseerde ik me dat lezen mij ongelooflijk veel plezier geeft, in welke vorm dan ook. En dat gun ik ieder ander, lees wat je wilt, trek je niets aan wat anderen daarvan vinden.

Dit zag je ook in mijn storytelaccount terug. Veel mensen vinden audioboeken niet hetzelfde als een fysieke boeken en dus niet als lezen tellen. Ik vind dat persoonlijk niet en wil mensen hier ook nog even wijzen op ableism. In 2019 luisterde ik meer audioboeken dan ooit tevoren en ontdekte nieuwe favorieten door dit medium. Vooral in de laatste maand van het jaar zijn audioboeken mijn beste vriend. Puzzels en een goed audioboek, that’s my jam tijdens mijn eindejaar-leesdipje. 

Lezen wat ik wil, wanneer ik het wil was dus precies het juiste motto voor mij. En ik denk dat ik in 2020 precies zo doorga. (Alhoewel, als ik volgend jaar rond deze tijd niet iets zeg over het feit dat ik veel boeken uit eigen kast heb gelezen, mogen jullie even beschuldigend met een vinger wijzen.) 

2019

En tja, hoe zag dit leesjaar er dan uit? Ik ga niet elke maand langs, simpelweg omdat ik gewoon niet elk boek in elke maand herinner. En dat hoeft ook niet, alle boeken zijn gewoon deel van het grotere geheel. De boeken die er niet uit springen maken zo juist ruimte voor de boeken die wel als levens veranderend voelen.

Mijn eerste boek van het jaar was Becoming – Mijn verhaal, de autobiografie van Michelle Obama. Een boek dat ik zonder te overdrijven wel 100 keer heb ingepakt tijdens het werk in een boekenwinkel. (Huh boekenwinkel? Ja, ik werkte tot augustus 2019 op de boekenafdeling van de Bijenkorf, soort van boekenwinkel zullen we maar zeggen). Een boek wat ik overigens ook voor mijn moeder inpakte en zelf toch als eerste las, dat noemen we een kersttraditie. (Dank je mams, dat ik altijd je boeken mag pikken. 🙂 )

Maar behalve de start van het leesjaar gebeurde in januari nog iets bijzonders. Ook las ik deze maand namelijk een boek wat voor mij een verandering teweegbracht. Een sky full of gedoofde lichtjes van Remco de Ridder is een boek over de MH17, over angst en frustratie en nog zoveel meer. Deze recensie was een omkeerpunt voor deze blog, ik ontdekte mijn liefde voor Nederlands schrijven. Waar ik eerst vooral nog terugviel op het Engels, maar nooit echt compleet mijn weg vond, was deze recensie voor de eerste keer echt raak – ik genoot van het schrijven. Ik speelde met woorden en zinnen en tot op de dag van vandaag zou ik niets veranderen aan deze recensie. Steeds meer geniet ik van de Nederlandse taal, ik ben waarschijnlijk niet de beste schrijver, maar niemand kan dit genot van mij meer afpakken.

In de eerste paar maanden van het jaar las ik vooral een mix van Engels en Nederlandse boeken, soms van non-fictie maar vooral volwassenliteratuur. Toch begon langzaam het gevoel te knagen dat ik wat meer jeugdliteratuur moest gaan lezen, augustus kwam snel dichterbij en ik stond nu eenmaal ingeschreven voor de premaster jeugdliteratuur. Maar waar begin je dan? Ik las eerder Lampje, de Nevermoor serie, maar verder?

Op 11 maart 2019 werden de nominaties voor de Woutertje Pieterse Prijs bekend gemaakt, 6 boeken die voor mij allemaal nieuw waren. En daar ging ik, met volle kracht de wereld van de jeugdliteratuur in. Ik las de boeken en het vuurtje in mij was aangestoken. Zeb, Tegenwoordig heet iedereen Sorry, Alles komt goed, altijd. Stuk voor stuk prachtige boeken en en allemaal laten zij een andere kant zien van de jeugdliteratuur selectie. 

Vanaf april dook ik echt volledig dit kleine hoekje van de literatuurwereld in en mijn leeslijst groeit met de dag aan mooie boeken die ik nog wil lezen. Ik heb zulke leuke en lieve ontmoet sinds de start van dit avontuur en echt, elke keer als ik een berichtje krijg dat ik iemand heb geïnspireerd om een jeugdboek op te pakken, maakt mijn hart een sprongetje. 

Ook de start van mijn premaster heeft dat gevoel nog meer aangewakkerd. Ik heb hier nu verschillende blogs over geschreven, maar ik ben elke dag nog steeds zo blij dat ik deze studie ben tegengekomen. 

En nu verder…

Deze blog telt natuurlijk al veel te veel woorden (1296 woorden oh), dus ik zal het hier maar bij laten. Maar als ik de woorden hierboven nog even zelf lees ben ik gewoon heel blij met dit jaar. Geen enorme mijlpalen of veranderingen, maar gewoon een fijn jaar en dat is ook prima.

Dit was vooral een jaar dat ik me steeds stiekem in mijn eigen arm kneep, want is dit echt mijn leven? Werkte ik echt in een boekenwinkel? Ben ik echt deze master jeugdliteratuur gestart? Lezen mensen nu echt mijn blogs? Mag ik echt mijn beroep maken van mijn liefde voor boeken? Het is overweldigend en nu ga ik snel stoppen, want anders komt hier te veel emotioneel gebrabbel bij. 

Ik ben dankbaar, dat vooral, omdat ik steeds meer mezelf mag worden.

Fijne jaarwisseling en een goed 2020. ?

PS. 

Oké oké. En dan toch even stiekem een top 10 van boeken die jullie maar gewoon moeten lezen. Liefde!

FICTIE
Welkom bij de club, Thomas van der Meer
Op aarde schitteren we even, Ocean Vuong
Honden huilen niet, Anne Moraal
Life after life, Kate Atkinson

NON-FICTIE
Ooit aten we dieren, Roanne van Voorst

JEUGDLITERATUUR
Alles wat licht is, Marleen Nelen
IJzerkop, Jean-Claude van Rijckeghem
Het Werkstuk, of hoe ik verdween in de jungle, Simon van der Geest
Gebr. Ted van Lieshout
Alles komt goed, altijd, Kathleen Vereecken