Titel
Het is altijd een vraag waarom sommige boeken na enkele dagen uit je geheugen zijn verdwenen en je andere verhalen na jaren nog in de puntjes van je tenen, tot het diepste van jezelf blijft voelen. Als ik een boek uitlees, heb er ik op een of andere manier van genoten. Toch zit er onderscheid in de hoeveelheid plezier, leesplezier, die een leeservaring met zich meebrengt.
Een fictie en een non-fictie
Een non-fictie, best bijzonder, want daar lees ik er niet veel van. Maar Geef me de ruimte, het eigenzinnige leven van Thea Beckman van Vivian de Gier was een schot in de roos. Op papier ongeveer het perfecte boek voor mij; een biografie over een van mijn favoriete schrijvers (een van de redenen dat ik de lezer ben geworden die ik nu ben), de geschiedenis van de jeugdliteratuur, de rol van de vrouw in de veranderende, maar niet snel genoeg ontwikkelende maatschappij. Een boek over kracht, doorzettingsvermogen en over Beckman’s fantastische boeken, stuk voor stuk klassiekers. (Een uitje naar het Kinderboekenmuseum waar haar typemachine tentoongesteld is, was natuurlijk de kers op de taart).
Soms bleef de vraag sluimeren waarom dit boek zo academisch werd geschreven, terwijl de kracht van Thea Beckman’s boeken voor mij juist in haar toegankelijkheid bestaat. Omdat zij een enorme hoeveelheid lezers, alle soorten lezers wist te bekoren met haar verhalen. Toch ontroerde en inspireerde dit verhaal over Thea Beckman, de gewone vrouw die kei- en keihard werkte voor haar dromen, mij enorm.
Ontroering
Ook het fictie boek ontroerde mij, maar goh, zoals een collega recent zei: “Marcella huilt wel vaker bij boeken.” En ja, dat is zo. Want hoewel je het misschien niet zult verwachten als je de omslag bekijkt en het verhaal beschreven krijgt, is er veel om van te houden. Want Het Hekkenhuis van Pepijn Lievens met illustraties van Lukas Verstraete gaat over Jackson die iets heel stoms heeft gedaan, waarvoor hij nu sorry voor moet zeggen tegen de juf. Maar dat lukt maar niet. Daarom raadt de juf hem aan naar het Hekkenhuis te gaan. Dat huis met die hoge hekken, maar ook het huis waar King Lear woont, en een meisje met twee rode staartjes, en een geharnaste ridder en twee herkenbare buurkinderen…
Eer geven aan iemands verhaal, dat is voor mij de kern van Het Hekkenhuis. Omdat Jackson iets heel stoms doet, maar ook omdat er Jackson zoveel meer is dan dat ene stomme moment. Het is een kort verhaal, absurdistisch en daarom grappig, gek maar het is ook een menselijk verhaal. Want Jackson is net als heel veel (vluchtelingen)kinderen in ons land, die ook een verhaal te vertellen hebben, waar ook sorry tegen gezegd mag worden.
“Ik denk dat ik weet waarom het je niet lukt.’
Verwonderend kijk ik hem aan. ‘Echt? Waarom dan?’
‘Omdat er nooit eens iemand “het spijt me” tegen jou heeft gezegd.’
‘Tegen mij?’
‘Ja.’
‘Waarom zou iemand dat tegen mij moeten zeggen?’
Hij fronst zijn voorhoofd en zijn gezicht rimpelt mee. Langzaam antwoordt hij: ‘Om alles wat je hebt meegemaakt.’
Ja, over deze twee boeken zal ik nog jaren denken, deze zullen nog jaren blijven kriebelen. Dat noemen ze dus een favoriet boek, denk ik.
