De Supperclub is simpel gezegd een boek over een eetclub. Maar het geheel is feministisch, intens, bizar en extreem. Zoals bepaalde verwachtingen in de maatschappij dat ook zijn.
De Supperclub (2020)
Roberta is negenentwintig en opgegroeid met de boodschap zo onzichtbaar en plooibaar mogelijk te leven. Ze heeft dan ook een nietszeggende baan en is te onzeker om iets te doen met haar passie voor koken. Tot ze de tegendraadse Stevie ontmoet. Samen richten ze de supperclub op, een geheim genootschap voor vrouwen die hongeren naar meer. Vrouwen die genoeg hebben van waardeloze mannen, waardeloze seks en de algehele verwachting zo min mogelijk op te vallen.
Dumpsterdiven, eten, drinken, schreeuwen.
“Wat als je ermee stopt jezelf de hele tijd kleiner te maken, echt de héle tijd, en je in plaats daarvan gróter probeert te worden? Letterlijk meer ruimte gaan innemen voor jezelf?”
De avond valt en een kleine groep vrouwenkomt samen, ze eten, drinken, dansen en schreeuwen tot ze er ziek van zijn. Vooraf doen de vrouwen aan dumpsterdiven en verzamelen zo het diner. Drank vloeit, drugs zijn aanwezig. Ruimte innemen, eten zoveel je kunt – dit zijn vrouwen die er genoeg van hebben.
Ja, dat is de Supperclub. De titel van het boek en het grote evenement in het boek waarbij je als lezer niet zo goed weet of je moet doorlezen of wegkijken, want deze eetclubs zijn… voor het gebrek aan een ander woord; bizar; extreem en oncomfortabel. Overgeven is meer normaal dan een uitzondering, de beschrijving van het eten van het voedsel vaak veel te veel.
Het woord extreem is passend, net zoals de verwachtingen die we op vrouwen leggen ook veel te extreem is.
En als de lezer dit boek ingaat met de verwachting om op elke pagina een uitgebreide beschrijving en uiting van puur feminisme te zien, klopt dat niet helemaal. Want ja, deze vrouwen dijen uit en zijn daar trots op. Maar als Roberta zich daar voor het eerst bewust van is, is dat vanwege veroordelende blikken van onbekenden. “Ogen die we op ons gericht voelden als we de bus namen of winkelden, ogen die van ons lichaam smulden.” Maar die ogen voelde ze ook toen ze dun was; in vragen of ze ziek was.
Een tegenstelling, de eerste van velen in dit boek, genieten van dik zijn maar je ook niet kunnen afsluiten van de ogen van de maatschappij. Trots zijn op de avonden van De Supperclub, maar ook geraakt zijn als een buitenstaander er een (negatieve) mening over heeft. De lezer wordt overdonderd door vragen en bewustwording; waar sta je nu precies als vrouw in deze maatschappij? En wat kan je ertegen doen?
Beige en glitter
Tegenstelling, dat is het woord voor dit boek.
De Supperclub staat aan de voorgrond van het boek, maar tegelijk volgt de lezer het leven van Roberta door middel van flashbacks. Een rasechte feministe, die gelooft dat de wereld om haar heen niet helemaal klopt. Maar ze is meer dan dat.
Want Roberta is in alles vooral een grijs muisje, ze weet vanaf het moment dat we haar leren kennen eigenlijk niet precies wat en waar ze heen wil. Het leven en toevallige gebeurtenissen lijken leidend, ze begint een relatie met een professor omdat ze die nu eenmaal tegenkomt. En ze blijft hangen bij een baan omdat het simpelweg prima is. Zelfs haar favoriete kamer in het huis wat ze deelt met haar beste vriendin is compleet beige. Al haar karakteristieken zijn vlak en precies daarom valt ze op in dit boek.
Het beige en grijs is makkelijk in te kleuren door de lezer, elke vrouw zal zich ergens in Roberta herkennen. Ze is zo generalistisch dat het moeilijk is om niet iets te herkennen, al is het maar haar positie als vrouw in de wereld.
Als tegenhanger komen we scenes tegen waarin Roberta kookt, volledige en soms overdadige scenes waarin tot elk detail voedsel wordt besproken en gegeten en alle zintuigen worden aangesproken. Deze scenes voelen rijk, net als de scenes in De Supperclub waar Roberta bedolven onder de glitter en glamour danst, schreeuwt en zich vrij voelt.
Om dan de volgende dag alleen in een bed wakker te worden, met hoofdpijn en maar weer naar haar werk te gaan.
Kortom
Niet elke lezer zal zich kunnen vinden in deze vlijmscherpe roman, het woord extreem is passend, net zoals de verwachtingen die we op vrouwen leggen ook veel te extreem is.
De Supperclub is een boek waar het grootste evenement van het boek extreem en bizar is en de rest van het boek lijkt te kabbelen. We ontmoeten ons hoofdpersonage Roberta en hoewel je wilt meeschreeuwen, drinken en eten wil je haar ook flink door elkaar schudden want in het persoonlijk leven lijkt ze maar niet te veranderen.
En pas toen had ik het door; soms is het niet het doen wat telt, soms is het de wil om iets te doen. De knop die van binnen omslaat. Om Roberta aan het eind van het boek eindelijk iets voor haarzelf te zien doen.
De supperclub is een grootste, extreme uiting van feminisme. Maar dat is de eetclub, het boek doet het iets subtieler. Een subtiel moment van acceptatie dat de eetclub ook niet echt te oplossing is, dat je je ongemakkelijk in je lijf kunt voelen als je dik bent maar ook als je dun bent. Dat je toch kunt liefhebben en een compromis kunt sluiten. En dat ruimte innemen soms ook het leiden van een gesprek kan zijn.
De Supperclub gaf mij voer (ha!) tot nadenken en het bewijst vooral nog maar eens heel goed dat niet elk boek per definitie mooi hoeft te zijn om veel indruk te maken.
“En dat was wat haar opviel toen ze de Supperclub zag: het plezier dat ervan afspatte. Het was iets wat haar aan het denken zette.”
Details
Titel: De Supperclub
Auteur: Lara Williams
Vertaler: Lidwien Biekmann
Uitgever: Ambo Anthos
Datum van verschijnen: 2020
Blz: 333
ISBN: 9798026351617
Dank Ambo|Anthos voor het opsturen van dit fantastische boek! ?
