Ik herlees, wij herlezen.

Het herlezen van boeken is iets waar ik altijd van droom, maar het uitvoeren van deze droom blijkt in de werkelijkheid toch altijd een beetje een-ver-van-mijn-bed-show.

‪Of: de blog over hoe ik Lampje voor de 2e keer las.‬

Ik herlees

Als ik naar mijn boekenkast kijk, grofweg 250 boeken – 70 ongelezen, betekent dit dat ik veel boeken al gelezen heb. Waarom staan ze er dan nog steeds? Door de droom om dat specifieke boek uit de kast te pakken, dat ene gelezen boek, rafelig aan de randen met een mooie krak in de rug. Een boek wat ik eerder las en liefhad, om dit boek weer even door te bladeren, te zuchten bij de gedachte van de eerste leeservaring in 2015 en er weer gelijk zin in te krijgen. 

Zoals C.S. Lewis ooit zo mooi zei; 

“To me, re-reading my favorite books is like spending time with my best friends. I’d never be satisfied to limit myself to just one experience each with my favorite people.”. 

Het bezoeken van een oude vriend, wat klinkt dat toch romantisch he? Alsof we als lezers niet al genoeg zelfvoldoening krijgen van het hele lezen; het bezoeken van nieuwe werelden en het leren kennen van nieuwe personages, moet we nog een stapje verder gaan. Om ook een vleugje nostalgie in de mix te gooien. En tja, ik ben aan deze romantische gedachte ook heel schuldig. Want waarom zou ik niet nog een keer dat ene fantastische boek een keer willen verkennen, om nog een keer meegenomen te worden naar die vertrouwde wereld?

Ja, waarom eigenlijk niet?

Nieuwe boeken en teleurstellende ontmoetingen

Het antwoord hierop is redelijk simpel en bestaat uit twee delen.

Als eerste, de nieuwe boeken. In 2019 las ik 121 boeken, maar dit is natuurlijk maar fractie van wat er gepubliceerd wordt in een jaar. En ook hier zit een soort van schuldgevoel aan verbonden, want hoeveel ik ook lees, ik zal nooit alle boeken lezen die ik wil lezen. Dus waarom zou ik mijn tijd verspillen aan het herlezen van boeken die ik al ken? 

En dan heb je nog de andere kwestie, wat als het tegenvalt? Wat als je met enthousiasme een boek ingaat maar het helemaal niet zo’n fijne ervaring blijkt te zijn? Wat als je een boek zo lang hebt bewaard en het blijkt opeens, nou ja, heel slecht te zijn? 

Want ik heb boeken herlezen, niet veel, maar echt wel een paar. Zoals The Lord of the Rings, boeken met een wereld waar ik me helemaal thuis voel komen als ik de bladzijdes weer eens opensla. Een trilogie die ik op dit moment als audioboek luister, mijn vierde keer dat ik de serie lees. Deze boeken kunnen mij dus niet meer veel leren, het is gewoon puur genieten van de uurtjes die ik doorbreng met deze oude vrienden.

Maar ook herlas ik The Night Circus een paar jaar terug, met deze keer teleurstellende gevolgen. En dat kan natuurlijk ook, dat een herinnering aan een leeservaring mooier is dan het boek zelf. We groeien als lezers en soms zijn fijne boeken later helemaal niet zo fijn meer, maar juist het tegenovergestelde. En dat is eigenlijk ook wel een eng vooruitzicht, wat als een oude vriend, eigenlijk geen vriend meer is?

Lampje

Dus met al die twijfels bleven mijn gelezen boeken netjes in de kast staan. Voor ooit, maar nu nog niet even niet.

Tenminste, totdat ik mee mocht doen aan een leesclub waar de leden Lampje van Annet Schaap gingen bespreken. En wie kent Lampje nu niet? Dat prachtige jeugdboek over een meisje dat op een avond lucifers vergeet te kopen waardoor de vuurtoren niet aankon. Het begin van een prachtig boek wat zowel realistisch als magisch is, zowel mooi als ietwat pijnlijk. Een boek wat ik eerder las in 2018, net toen ik begon met jeugdliteratuur lezen. Toen was ik al onder de indruk, maar nooit had ik gedacht wat dit boek met de tweede keer lezen zou voortbrengen.

Want daar was het hoor, het gevoel van een oude vriend opnieuw tegenkomen. Lampje kwam deze keer nog harder binnen, het was nog mooier, nog intenser.

Ik schreef al eerder een blog over Lampje, met veel minder woorden dan dit boek eigenlijk verdient. Maar toch ook te veel woorden, want ik weet niet hoe ik een boek als dit moet omschrijven; Lampje is gewoon prachtig, Lampje is gewoon bijna perfect. Meer kan ik, durf ik, bijna niet zeggen.

Dus, ik herlees, wij herlezen?

Dus wat is dan de conclusie aan het einde van deze blog? Wil ik nog steeds meer boeken herlezen? Ja, zeker. Denk ik dat al deze ervaringen hetzelfde zullen zijn als dit fantastische voorbeeld? Nee, dat niet echt.

Want je groeit inderdaad als lezer met elk boek wat je leest, ik heb nu meer context om Lampje als boek in het grotere geheel te plaatsen. En Lampje steekt inderdaad duidelijk met kop en schouders boven alle andere gelezen boeken uit. 

Maar dit zal zeker niet voor elk boek gelden, sommige favorieten zullen nu verbleken in vergelijking tot de eerste leeservaring. En dat is ook prima, want we groeien nu eenmaal als lezer en een mening mag veranderen. Dan mag het boek gewoon daarna de deur uit om een nieuw huis te zoeken.

Maar ik wil het risico wel nemen. Om vroegere favorieten, oude vrienden, weer eens te bezoeken. Ben benieuwd wat ze nu te vertellen hebben.

En jullie? Herlezen jullie wel eens een boek?