In de blogkeuken: Heeft elk boek een recensie nodig?

In 2019 heb ik 77 boeken gelezen, toch kwamen er maar 42 recensies op Books & Macchiatos online. Vandaag geef ik jullie een ander kijkje in de blogkeuken; waarom ik niet voor elk boek een recensie schrijf en waarom dit naar mijn mening ook niet nodig is.

Schrijven van een recensie, terug naar het begin

Toen ik in 2018 mijn bookstagram startte, begon ik in het Engels. Ik deelde elk boek wat ik gelezen had met een bijpassende recensie. Als ik terugkijk op deze “recensies” staat dat ver af van wat ik nu doe op Books & Macchiatos. Op Instagram deelde ik gewoon alles. Want dat deed iedereen, elke dag opnieuw. Dus wat ik las, wanneer ik het las en wat ik ervan vond. Je zit natuurlijk met een tekstlimiet op Instagram, dus ik deelde maar kleine stukjes. Maar kruimeltjes van de recensies die ik tegenwoordig schrijf.

Maar toen begon ik op Books & Macchiatos en ontdekte ik mijn liefde voor lange teksten. Ik ontdekte mijn manier van praten over boeken. Ik ontdekte het plezier van het boekbloggen, buiten Instagram om. Op deze website heb ik geen regels, geen karakterlimiet. Ik kan delen, wat ik maar wil delen.

Ik hoop dat jullie het hier ook mee eens zijn dat Books & Macchiatos vooral een positieve plek is, ik deel boeken die ik graag wil aanbevelen. Boeken waar ik uren over kan schrijven. Ik zal dus geen negatieve recensies plaatsen, meer over ik nu precies versta onder positief bloggen lees je hier.

Maar er zijn ook boeken die ik wel mooi vind, maar toch niet deel, waarom?

…Soms heb ik gewoon niet veel “nuttigs” te zeggen over een boek

Zoals jullie weten lees ik heel divers, alles van non-fictie, romans tot jeugdliteratuur. Niet elk boek is een nieuwe favoriet en dat hoeft ook niet. Maar dat betekent dat ik dus ook niet altijd een “grote” mening heb over een boek.

Neem nu Washington Black van Esi Edugyan, ik las dit boek in begin augustus. Toen ik dit boek begon te lezen was ik enorm fan, het verhaal sprak me meteen aan. Ik zat een beetje in een leesdipje en dit historische avonturenverhaal sleepte me mee. Later was ik wat minder onder de indruk van dit boek. De tweede helft sprak mij minder aan en ik raffelde de laatste pagina’s bijna een beetje af.

Over het algemeen was dit nog steeds een positieve leeservaring. Maar toen ik naar mijn aantekeningen over dit boek keek, bedacht ik me dat ik niet heel veel te zeggen had over dit boek. Dan maak ik de keuze om alleen een korte opmerking te plaatsen op Hebban & Goodreads

“Half avonturen verhaal, half historische fictie is Washington Black een applaus echt waard. Maar toch, de Wolkenkliever had van mij nog veel langer mogen vliegen.”

And then move on with my life. Want ik hou zelf niet van korte recensies, om te lezen wel, maar om te schrijven niet. Als ik niet genoeg tekst heb om op deze blog te zetten, schrijf ik de recensie niet. Dat mist voor mij de diepgang en zo wil ik boeken niet aanbevelen.

…Soms wil ik een boek voor mezelf houden

Maar soms wil ik een nieuwe favoriet ook niet delen. Want één van de mooiste dingen van boek is dat het je soms echt kan raken. Emotioneel en op persoonlijk vlak. Maar soms raakt een boek mij ook met gedachte hoe fijn ik het vind om een lezer te zijn.

In zo’n geval kan ik daar of juist een hele fijne recensie aan wijden. Of ik wil het boek eigenlijk helemaal niet delen. Ik wil het boek dan gewoon als boek houden. Om te genieten van elk woord zonder erover na te moeten denken hoe ik dit op deze blog moet overbrengen.

Een perfect voorbeeld hiervan is Woesten van Kris van Steenberge. Dit boek, tja, dit boek klopte gewoon voor mij. Ik had dit boek al van veel mensen aanbevolen gekregen en in mei las ik dit boek dan eindelijk. Een historische roman, is Woesten een klein dorpje in West-Vlaanderen. Het is de vooravond van de eerste wereldoorlog en we volgen een dochter van een smid. Een dochter die trouwt met een knappe dokter en twee zonen op de wereld zet. Een knappe zoon, Valentijn en een zoon die mismaakt wordt genoemd. En naamloos blijft.

De mensen die mij dit boek veelvoudig hadden aanbevolen, hadden compleet gelijk. Dit boek was echt perfect voor mij. Ik genoot van elke pagina, van de schrijfstijl, van het verhaal. Zoals altijd gebruikte ik sticky notes om mooie stukken vast te leggen. En zelfs gedurende het lezen had ik echt wel gedachten hoe een eventuele recensie eruit zou komen te zien.

Maar toen was het boek uit en zat ik voor mijn laptop. En ik wist gewoon niet hoe ik deze ervaring op papier moest zetten. Of beter gezegd, ik wilde het niet. Ik wilde dit boek gewoon houden als boek. Een boek wat mij totaal meesleepte in het verhaal, waar ik het meeste van de tijd helemaal in opging.

Dus dat is was ik deed, ik deelde mijn ‘finished’ status op Goodreads and Hebban en deelde deze opmerking; “Hoe mooi is dit boek, ik heb er gewoon geen woorden voor.”

En dat heb ik eigenlijk nog steeds, die woorden. Ik vond dit gewoon een heel mooi boek en een hele fijne leeservaring. En meer hoeft een boek ook soms niet te zijn, zelfs niet op mijn eigen blog. Want daar heb ik hier de keuze voor, my blog my rules.

Wat denken jullie?

Ik heb het al eens eerder genoemd, ik ben een gevoelsmens in alles. En vooral op Books & Macchiatos is dat heel goed te zien. Bovenstaande redenen zullen voor anderen gek zijn, maar dit werkt voor mij. Als je een recensie ziet op deze blog, dan sta ik daar ook 100% achter. Dan heb ik daar de moeite ingestopt en wil ik jullie dit boek aanbevelen.

Maar ik heel benieuwd hoe anderen dit ervaren, waarom delen jullie recensies? En nog interessanter waarom delen jullie ze juist niet?