Ik Ben Ik Ben Ik Ben (2017) is een memoir verteld in 17 ervaringen met de dood. Het klinkt luguber, maar het totaalplaatje maakt voor iets heel moois.

Ik ben ik ben ik ben

De memoir van Maggie O’Farrell is een van de meest unieke memoirs die je ooit zult tegenkomen. In 17 verhalen vertelt Maggie over haar leven; van kinderziekten, buitenlandse reiservaringen tot zwangerschappen. Allemaal over momenten waarin zij oog in oog met de dood stond.

17 verhalen

Wat ik heel sterk vond aan Ik Ben is dat ondanks de toch aparte verhalen, het als één verhaal leest. Je leert Maggie echt kennen gedurende de verhalen. Haar persoonlijkheid komt sterk naar voren en langzaam maar zeker puzzel je alle stukjes van haar leven aan elkaar.

Hoewel het een intensief thema is, is het boek vlot geschreven. Er zit een heerlijk vlaagje zelfspot in. Maggie geeft toe dat sommige gebeurtenissen konden gebeuren door haar eigen persoonlijkheid. Ze is impulsief, op zoek naar spanning in haar leven en zoekt het gevaar soms ook op. De gemiddelde mens heeft niet zoveel reiservaring, en zal sommige gebeurtenissen ook niet zo snel tegengekomen zijn.

Je zou denken dat door de vlotte schrijfstijl en soms onvoorstelbare gebeurtenissen, het geen emotioneel boek zal zijn. Maar dit is het juist wel, ze kan ook heel diep gaan. De hoofdstukken over haar zwangerschappen raakte me diep. Ze legt alles bloot, haar gevoelens maar ook hoe dicht ze bij de dood was.

Je voelt je ongemakkelijk maar ook verbonden met het verhaal. Je staat er bij stil hoe fragiel en kwetsbaar het leven is. Het is eng, maar ook mooi.

Niet chronologisch

Een kritiekpuntje voor dit boek is dat het op een niet-chronologische wijze verteld wordt. We springen rond in de tijd. Het eerste verhaal speelt zich af in 1990, het tweede in 1988 en het lijkt of je terug de tijd in gaat. Maar opeens springt het verhaal naar 2000, om aan het eind van het boek naar haar kindertijd terug te gaan.

Deze sprongen maakte het voor mij moeilijk om Maggie op dit moment in het verhaal te plaatsen. Ik moest steeds een stapje terug nemen om te bedenken of we dit jaartal al eerder waren tegengekomen, en zo ja, waar ze dan precies op dat punt in haar leven stond. ‘Huh, waarom zijn we opeens weer in China, waar zijn haar kinderen gebleven?’ Waren gedachten die rondfladderen in mijn hoofd. Er worden namen van vriendjes genoemd, maar zo vlug en deze veranderen ook per jaartal dat ik soms niet zo goed wist over wie zij het had.

Ik denk dat het boek iets krachtiger was geweest als er een chronologische volgorde was gebruikt. Vooral omdat sommige hoofdstukken zo kort zijn dat ze alweer voorbij zijn als je er goed inzit. Maar dit kan zeker persoonlijke smaak zijn.

En dit mag de pret zeker niet drukken. De manier van tijdsprongen maakte het voor mij misschien lastiger om even de connectie te hervinden, maar als je het dan weer vindt is het moeilijk om te stoppen met lezen.

Kortom

Een uniek concept met een goede uitvoering. Ik heb nog niet zo veel memoirs gelezen maar deze springt er zeker uit. Maggie O’Farrell zet met Ik Ben een krachtig boek neer; kwetsbaar maar ook zo wijs. Een boek om het leven te vieren. 

“Mijn zoon gaf me een aai over mijn wang en prevelde wat ik altijd tegen hem zei als ik hem gerust wilde stellen: ‘Niksa hand, niksa hand.’ Niks aan de hand.”

Details

Titel: Ik Ben Ik Ben Ik Ben
Auteur: Maggie O’Farrell
Vertaler: Lidwien Biekmann
Uitgeverij: Nijgh & Van Ditmar
Datum van verschijnen: 27-02-2018
Blz: 271
ISBN: 9789038805030