Ik koos voor het boek De bril van beer (en heb slechts 15 keer per ongeluk de ‘bil van beer’ gezegd) van de altijd fantastische Leo Timmers. Met de fijne, sprekende illustraties met zoveel oog voor detail, de droge humor en de talloze opties om vooraf, tijdens en na het voorlezen in gesprek in te gaan.
Over fantasie, maar ook over dingen gewoon net even op een andere manier bekijken, maar ook over hoe tof brillen zijn. Want op mijn vraag of beer er niet zo tof uit zag met een bril, kreeg ik een luid instemmend ja-geroep te horen. En dat was extra fijn voor al die kinderen die zelf een bril droegen in deze klassen. Want een spiegel en een raam, hè? Gezien worden door een verhaal is een van de mooiere dingen die je iemand kunt bieden. En dat al zo vroeg, zo belangrijk.
De knuffelbeer die mee was die nu een jaar weer mag bijkomen van alle aaitjes over z’n snoet.
De kleuters uit groep 2 die nog wisten dat ik een jaar geleden ook met een boek (en toen twee beren) op bezoek was. Favoriete reacties: “Toen was jij er ook, huh?” “Oh ja, met die oranje beer, dat was zijn (de bruine beer) vriend!” “Maar toen had je een kleurplaat bij je, juf!”
Die ene verlegen kleuter die midden in m’n verhaal opstond, langzaam maar doelgericht naar me toeliep, en me de liefste knuffel ooit gaf. Zie dan maar weer eens door te lezen zonder een beetje te willen huilen (ik heb heel hard m’n best gedaan).
De eindeloze high fives als je na een halfuur als een soort van beroemdheid wordt uitgezwaaid door een groep haha.
Heel hard “jaaaa” en “neeeee” roepen, en een beetje gek doen “Dit is een olifant, echt wel!”, omdat voorlezen zo ongelooflijk leuk is.
Voorlezen is zo
zo
zo
– ja echt!!! –
zo
zo
zo
ongelooflijk leuk en fijn en fantastisch. En zo goed, op alle leeftijden, maar dat hoef ik jullie niet te vertellen, toch?
Voorlezen gaat vóór.
