Ik grap tijdens mijn werk op scholen altijd dat Aidan Chambers “mijn guru” is en terwijl ik dit vertel zwaai ik dan vaak lekker wild enthousiast met zijn boek Leespraat in het rond.
Het is een grapje en toch meen ik het ergens wel. Want het is immers de leescirkel van Aidan Chambers, het model van de helpende volwassene dat in dit boek beschreven wordt, dat ten grondslag ligt aan mijn werk als leesconsulent. Een model dat, zoals ik dan op scholen vertel, zijn antwoord is op de vraag hoe je een prikkelende, stimulerende leesomgeving creëert waarin jonge lezers kunnen bloeien.
Een model waarin een zeer belangrijke taak voor elke helpende volwassene (een opvoeder, een leerkracht, een leesconsulent) is weggelegd. Aan hen is de taak om te zorgen dat er tijd is voor het (voor)lezen, dat er aandacht is voor het selecteren van het boek en dat er gepraat wordt over leeservaringen.
En vooral over dat laatste punt praat ik dan weer op mijn buurt zo graag. Omdat toen ik las over zijn theorie over boeken praten, bij mij alles begon te prikkelen van herkenning, inspiratie en motivatie. Want ja, over boeken praten – jouw leeservaring onder woorden brengen, zelfs al op jonge leeftijd – is eigenlijk net zo belangrijk als het lezen zelf. Omdat je pas weet wat je denkt als je het jezelf hebt horen zeggen. Omdat praten over boeken zorgt dat je je eigen leessmaak beter leert kennen, zowel wat werkt én wat niet werkt. Omdat praten over boeken zorgt voor lezers, ja ja ja!
En omdat praten over boeken zo ongelooflijk leuk, waardevol, mooi en bijzonder (en dan doe ik het nog tekort) is.
Ik heb Aidan Chambers nooit “live” horen spreken, en moet eerlijk bekennen dat ik veel van zijn fictie boeken ook nog niet gelezen heb. Maar dat grapje over “mijn guru Aidan Chambers”, de leesbevorderende superheld, die zal ik met plezier (en heel veel dankbaarheid) blijven maken. 💛
